We kregen telefoon. We moesten 6 weken eerder dan gepland bij de Neuroloog komen.
Wat had de Neuroloog te melden? Waarom zoveel eerder? Is het foute boel? 
Allerlei gedachten en vragen spookte door mijn hoofd. Ergens was ik opgelucht, want het betekende dat
wij geen weken, maar enkel nog dagen moesten wachten. Maar wat duurde deze dagen lang, er leek geen eind aan te komen.

Al weken tellen we af tot 18 oktober. Dan staat de afspraak bij de Neuroloog en zullen de uitslagen bekend zijn. 

Afgelopen vrijdag werd ons meisje 1 jaar. Wat heb ik na deze dag uitgekeken! Het voelde voor mij als het eerste jaar afsluiten van alle narigheid. Dit hadden we maar mooi met zijn viertjes geflikt! We hebben deze dag lekker relaxed doorgebracht, Aan het eind van de middag zijn we op advies van onze zoon naar de grote M gereden en hebben we daar een hapje gegeten. Afgelopen zaterdag was haar dag, de dag waarop onze dierbare familie en vrienden, allemaal met haar, haar mijlpaal gingen vieren. 

Nachten heb ik wakker gelegen, gepiekerd en keer op keer mezelf getroost met de gedachten: "geen bericht is goed bericht".Het wachten, de onzekerheid en het geduld wat je moet hebben als je in de medische molen zit met je kind. 

Op 9 maart hadden we een gesprek met de revalidatie arts van onze dochter; ze was resoluut, duidelijk zonder enig mimiek in haar gezicht sprak ze de woorden: "Of dat jullie dochter ooit zal leren lopen, betwijfel ik". Ik klapte dicht, totaal emotieloos hoorden ik haar nog op de achtergrond praten over onze dochter: "dit soort kinderen".. Ik keek na mijn dochter, die inmiddels weer in de maxicosi lag te slapen. Ik wou weg! Hier kwamen we niet voor! Ik kreeg nog amper iets uitgesproken en probeerden te luisteren over het vervolg traject wat opgestart zou gaan worden. Gelukkig, we mochten gaan. 

Op 29 juli 2015 werd ons meisje met precies 38 weken zwangerschap geboren.
Door pre-eclampsie werd besloten de bevalling in te gaan leiden, de medicijnen konden er helaas niet voor zorgen
dat mijn bloeddruk na beneden ging. De vliezen werden gebroken. Na een uur werd het infuus aangesloten om de weeën op te wekken. Al snel kwamen de weeën opgang. Inmiddels had ik 7cm ontsluiting en kwamen de persweeën onophoudelijk. Ik moest ze tegenhouden, en ik probeerde dat met alles wat ik in me had ruim 5 kwartier tegen te houden. Ik werd overvallen door angst, doodmoe, uitgeput. Mijn lichaam wou met alle macht ons meisje eruit, en het mocht niet. Inmiddels stonden er meerdere gynaecologen aan het bed, er was paniek! De hartslag van onze dochter was al geruime tijd onder de grens, ze had het moeilijk! In een paar seconden stond de hele verloskamer vol met artsen. Ik kreeg weeënremmer toegediend.. Adem, even geen wee! Onze dochter knapte daar aanzienlijk van op. Haar hartslag was weer iets boven de grens. De gynaecologen overlegden over een spoedkeizersnede maar onze dochter kreeg het opnieuw moeilijk, ze moest er uit zo snel mogelijk! alles kreeg ik mee, was in trans en zo bang. Ze zetten het infuus weer aan en daar kwam de weeën storm opnieuw, de artsen waren "streng", met resultaat volledige ontsluiting! En daar kwam ze ter wereld met 1 perswee. Wat een geluk, alles is vergeten! De paniek maakt ruimte voor liefde, de angst verdwijnt. Welkom lieve meid!