Het is alweer even geleden dat ik een blog plaatste, maar ondertussen is er alweer zoveel gebeurd. Ik heb besloten verder te gaan met mijn verhaal, waar ik gestopt was.

Ik was erg zenuwachtig voor mijn eerste werkdag. Ik ben iemand die zelf de touwtjes in handen wil hebben en slecht tegen onbekende situaties kan. Ik was dan ook erg blij dat ik met een groepje tegelijk startte. Maar niet alleen daarom was ik zenuwachtig, mijn cyclus was een beetje overstuur.

We sloten met een paar vrienden oudjaarsdag af. Mijn vriend zag deze dag ook echt als het afsluiten van een rottijd. We hoopten dat 2016 ons een tweede kindje mocht brengen. 

Mijn schoonmoeder leerde ik 7 jaar geleden kennen, een lief mens met een warm hart. Op het moment dat ik kennis maakte met mijn schoonfamilie, zaten zij net in een verhuizing. Mijn schoonmoeder is dan al 20 jaar ziek en wordt steeds meer rolstoelafhankelijk. Hierdoor moest het gezin noodgedwongen naar een aangepaste woning verhuizen. 

Na een heerlijke kraamweek met mijn heldin als kraamhulp, begint het nieuwe leven echt. En als ik nu terugkijk op het eerste jaar, wauw wat ging dat snel!

Zoals ik in mijn vorige blog vertelde, moest ik onverwachts toch naar het ziekenhuis. Tijdens mijn zwangerschap zag ik er erg tegenop, mocht ik in het ziekenhuis moeten bevallen. Ik wou zo graag thuis bevallen, maar natuurlijk gaat de gezondheid van de kleine voorop! Aangezien de kleine om 00.49 uur werd geboren en in het vruchtwater had gepoept, moesten we de gebruikelijke 8 uur blijven.

Eenmaal de verloskundige gebeld, besluit ik lekker op mijn bed te gaan liggen. Ik wil graag thuis bevallen, aangezien ik toch geen pijnmedicatie wil. De verloskundige besluit op te schieten, aangezien de bevallingen in de familie erg snel gaan. Bijzonder is, dat bij toeval, de verloskundige alle bevallingen in de familie begeleid heeft.

Ik had bij mijn baas al meerdere keren aangegeven dat ik met mijn bekkeninstabiliteit niet meer volledig aan het werk kon. Zijn advies: geef iedereen taken en blijf zelf op kantoor zitten. Ik wist niet wat ik hoorde, al het kantoorwerk was binnen één dag te doen. Wat moest ik in godsnaam 5 dagen op dat kantoor gaan zitten doen? Voor een bezige bij, zoals ik, was heel de dag niks doen natuurlijk geen optie. Dus ik deed nog steeds veel te veel. Na de zoveelste noodkreet, kreeg ik eindelijk extra kantoorwerk erbij. Achteraf gezien, had mijn baas al veel eerder op mijn noodkreten moeten handelen.

Zoals ik al vertelde, was ik erg snel zwanger. Op dinsdag wist ik dat ik zwanger was, op donderdag stond mijn baas ineens op de stoep. Ze bleken een foutje te hebben gemaakt. Ik ben een aantal dagen te weinig 'op straat' geweest, waardoor ik gewoon een contract voor onbepaalde tijd behoud. Je begrijpt dat mijn dag toen natuurlijk niet meer stuk kon.