Daar is weer zo'n moment. Zo'n dubbel moment, waarbij diverse emoties om de hoek komen kijken en dan weet ik; schrijven! Dat helpt me om mijn gevoel op tafel te leggen.

Iedere donderdagochtend breng ik je naar het kinderdagverblijf. Vanaf de eerste minuut dat je 's ochtends wakker bent, ben je vrolijk. Oké niet helemaal waar, vooral als je papfles op is. Ook dit is een moment waar ik me als jouw mama nog even aan vast wil houden. De dag starten in bed. Ja ook als ik al klaar ben om te gaan werken. Niet beneden, maar lekker op het grote bed even verder rustig wakker worden. Waar dus snel een tijd komt dat ook deze fles komt te vervallen en we dus beneden aan de ontbijttafel zitten. Ach ook wel weer gezellig. Terug naar het kinderdagverblijf. Je zit lachend op je stoeltje als mama de autodeur open maakt. Je lacht nog meer als ik mijn mondkapje op zet. Gelukkig lief meisje is jouw wereld nog maar zo klein. Gelukkig begrijp je niet wat er gebeurt en kun jij daarin nog niets missen. Meestal hebben we het geluk dat er niemand aan de deur staat. Ik geef een korte overdracht op de deurmat en 9 van de 10 keer zijn dat de woorden: 'geen bijzonderheden'. Ik vang altijd graag een glimpje op van de manier waarop jij contact maakt met alles en iedereen om jou heen. Deze mama maakt dus gewoon een praatje met de pedagogisch medewerkers. Ondertussen geniet ze vooral van jou en je andere kleine maatjes. 1 in het bijzonder. Een jongetje nog wel. Ongelooflijk hoe je naar hem kan lachen. Papa was al gewaarschuwd door jouw juffen haha. Maar jeetje lieve allemaal ik begin het gewone normale leven wel te missen. Jouw ontwikkeling waar ik zo trots op ben, wil ik graag delen. Juist met mensen die we altijd zo vaak zagen en nu opeens niet meer of vele malen minder. Nog even en dan ben je geen baby meer. Deze mama hoopt meer dan ooit op verbeteringen. Beste corona, nu is het mooi geweest en hopen we op een tuinfeestje als onze kleine meid 1 wordt. Dat wij vol trots mogen kijken hoe jij van jouw taart smult, jouw handjes de lucht in slaat bij Hiep, hiep, hoera want ook dat gaat jou goed af en dat we gewoon gezellig eens wat mensen over de vloer hebben. Ach en anders gaan we maandenlang net zoals de kraamvisite verdeeld je verjaardag vieren. Vieren zullen we het! Ik sluit 'm af met het ophaalmomentje vandaag bij het kinderdagverblijf. Jouw papa was daar! Een smile van oor tot oor. Je beste en trouwe vriend. Als eerste in papa's armen, deed je zijn mondkapje af. Inderdaad Nova het is toch maar een gek ding en jij wilde even goed de lach op papa's gezicht zien...

Al meerdere keren schreef ik over hoe vervelend ik het vond om zwanger te zijn in de corona-tijd. Verwachtingen moest ik bijstellen, uiteindelijk heb ik hier ook zeker van geleerd. Misschien wel het meeste om te relativeren. Ja uiteraard deden de hormonen destijds ook hun werk...maar we waren en zijn gelukkig nog steeds gezond en zo ook de dierbare mensen om ons heen. Gelukkig heb ik een gezond meisje op de wereld mogen zetten, dus wat kan ik me nu nog meer wensen? Om eerlijk te zijn: niets! 

7.5 maand ben je alweer. Bizar hoe snel de tijd vliegt en dat in deze corona-tijden...

Inmiddels alweer even geleden dat ik geschreven heb. De afgelopen keer nam ik jullie mee naar de bevalling. Deze keer schrijf ik over onze kraamweek.

Eindelijk heb ik geschreven waar ik al zolang over wilde schrijven... mijn bevalling! 

Natuurlijk was ik blij dat ik zwanger werd. Natuurlijk was ik ook blij en gelukkig dat ons kleine meisje goed aan het groeien was. Toch kreeg mijn zwangerschap ineens een andere wending. Een virus in China, waarvan ik dacht: 'Ach zo ver weg, focus me niet op de negativiteit daar'. Totdat we er ook in Nederland niet meer omheen konden. Het Corona-virus heerst. Van mezelf ben ik altijd aardig positief ingesteld. Dat was ik nu ook. Vooral op het begin dan. Voor mij kwam de klap dat de 3D-echo niet door ging hard aan. Ik hoor mensen denken. Dat ik me daar toch druk om maakte. Ja, hier maakte ik me druk om. Voor mij was mijn wens om zwanger te worden al lang uitgekomen en uiteraard staat de gezondheid van je kleine en jijzelf centraal, toch had ik ook bepaalde wensen gerelateerd aan mijn zwangerschap. Deze wensen vielen letterlijk in duigen. Gelukkig ben ik samen met mama nog naar de 9 maandenbeurs geweest. Ook dit stond altijd hoog op mijn wensenlijstje. Maarja ook naar de 3D-echo keek ik zo ontzettend uit. Rick heeft me gelukkig veel getroost (net als andere belangrijke familie en vriendinnen om me heen). Telkens zei hij dat het nog een verrassing zou zijn tot aan de geboorte van ons dochtertje. Helemaal waar natuurlijk! Terwijl ik dit schrijf, merk ik op dat ik ook alweer zoveel vergeten ben van wat ik zo graag wilde, maar niet door is gegaan. Dat zegt genoeg. Ons dochtertje Nova heeft me doen laten relativeren. Hierover later meer.

En toen zaten de eerste 12 weken zwangerschap er al weer op. Ik begrijp nu wel dat mensen zeggen dat je er echt van moet genieten, want bij mij zijn de 9 maanden echt voorbij gevlogen. De vorige keer vertelde ik jullie over de eerste echo en dat we dit grote nieuws gingen delen met onze dierbaren. Tijdens het tweede trimester hadden we een afspraak gemaakt voor een extra echo. We waren toch wel nieuwsgierig naar het geslacht. Wat mijn voorgevoel was? Haha een jongen. Of dacht ik dit omdat ik het wel heel leuk zou vinden? Meisjeskleding kon ik geen leuke vinden. Ben niet zo van alles roze of heel meisjesachtig met glitters haha. Terugdenkende aan het moment (zelfs de dag kan ik me nog herinneren- 30 dec) kan ik me vooral de zenuwen nog herinneren. Eerlijk: ik wilde vooral weer horen dat het goed ging met ons kleine wonder en ja daarnaast was ik ook wel nieuwsgierig geworden of dat er een mini Rickje of een mini-me in mijn buik aan het groeien was. Rick had ook wel een voorgevoel en in onze omgeving had hij het verschillende keren toch goed aangevoeld. Op een briefje schreef hij (wilde dit voorafgaand aan de echo niet met mij delen) ' Een jongen'. Nou dit keer klopte ons gevoel dus niet. Eindelijk lag ik daar dan weer naar ons ukkie te kijken, maar vooral volgde ik het gezicht van de echoscopiste. Als ze maar zou zeggen dat alles goed was. En dat zei ze. Gelukkig! Ik kon meer ontspannen. Vervolgens vroeg ze of ik een idee had. Inmiddels dacht ik heel duidelijk een meisje te zien, dus dat gaf ik aan. Ze bevestigde wat ik zag. Opnieuw een klein traantje. Rick en ik wisselden wat blikken van blijdschap met elkaar en toen we vervolgens het ziekenhuis uitliepen, liet hij me zijn briefje lezen. Nee, het bleek dus geen jongen te zijn. Eenmaal toen we het ziekenhuis uitliepen, werd ik eigenlijk ook wel enthousiast...er is een mini-me in mijn buik. HOERA we krijgen een meisje!

In mijn vorige blog kon je lezen dat mijn man Rick en ik onze ouders gingen vertellen over onze zwangerschap. We hadden afgesproken om te wachten met het verder vertellen tot minstens de eerste echo. Precies wat ik dus heel lastig vond. De roze wolk was bij mij meteen aanwezig en geloof me: ik wilde dit nieuws het allerliefst van de daken schreeuwen. Wat keek ik er naar uit om het mijn zusje & haar vriend, Rick zijn broertje en vriendin, maar ook mijn vriendinnen te vertellen. Op dat moment was een van mijn beste vriendinnen ook al een tijdje in verwachting. We hadden er samen al zo vaak over gefantaseerd: zouden onze kleintjes ook maatjes voor het leven gaan worden? Maar nee Kim, dit keer moet je echt even geduld hebben. De zenuwen voor de eerste echo kan ik me nog heel goed herinneren. Ik hoopte zo ontzettend dat alles goed zou zijn met ons kleintje, dat het hartje goed zou kloppen etc. Stil zitten in de wachtruimte lukte niet haha. Rick werd helemaal gek van mij (waarschijnlijk was hij zelf ook zenuwachtig) en heeft me wel 10x gezegd dat ik rustig moest gaan zitten. Toen daar dan eindelijk het moment was, werden we er helemaal stil van met z'n tweetjes...wow er is een ienieminie vruchtje zichzelf aan het ontwikkelen tot mini-mensje. Hoe bizar is dat? Dat dit kan, verwonder ik mezelf de dag van vandaag nog steeds over. Met een klein traantje liepen we het ziekenhuis uit. Wat waren we blij om te horen dat het goed ging. Al gauw maakten we een groepsapp aan met onze ouders en sindsdien hebben we hen heel veel op de hoogte gehouden. Zo leuk als je die eerste berichtjes terug leest. Wat is er in de tussentijd toch veel gebeurt. Hierover vertel ik graag in mijn volgende blogs. En oja; eindelijk was daar dan de eerste buikfoto. Bij 10 weken hebben we de eerste gemaakt. Dat je maar lekker mag gaan groeien kleintje..