Iedere moeder kent ze. De slapeloze nachten. En nee dan bedoel ik niet de nachten dat je kleintje je wakker houd, maar de nachten dat je, jezelf wakker houd. Het lijkt net alsof overdag de gedachtes worden opgeslagen en je er s’ nachts pas over na gaat denken. Een aantal slapeloze- nacht- gedachtes van mij:

Mijn stressmodus? Staat aan! Mijn losermodus? Staat aan! Mijn ik-word-langzaam-gek- modus? Staat aan! En waardoor? Mijn geweldige school. Wat had ik het allemaal graag anders gedaan….

Goed, goed, laat ik je dan tegemoet komen. Mijn bloopers op een rij:

Vriendje; "Wat wil je doen met je verjaardag?" Ikke; "Uhm...geen feest! Gewoon uit eten en daarna, als opa en oma kunnen oppassen een dansje maken. Niets bijzonders..." Wat liep het toch anders!

Jeetje wat een veranderingen en dat binnen 1,5 jaar!

Ja…..het begon allemaal met zo’n goede instelling…..

Wat had ik een grote mond toen mijn dochtertje nog veilig in mijn dikke buikje zat. Naar de creche? Ja natuurlijk! Of ik het moeilijk vind? Nee joh doe niet zo gek! Beetje huilen op het begin hoort er bij. Mamma moet toch echt aan de studie! Of ik dan flesvoeding ga geven? Nope. Gewoon melk even aftappen en meegeven.

Poeh wat is er toch weer veel gezeur over de pieten. Het is pas begin november en het begint alweer. Ik krijg er steeds meer een hekel aan. De een gaat het multicultureel aanpakken en de verschillende gekleurde pietjes vliegen je om de oren en de ander blijft strak vasthouden aan eigen traditie….zwart……

Kan iemand mij het uitleggen? Ik word er zo gek van en ongelofelijk boos/ chagrijnig. Logisch dat je in je eigen wereld zit en druk bezig ben met tentamenstof in je hoofd te krijgen of een presentatie waarmee je promotie kunt krijgen. Misschien ben je wel hartstikke moe die dag of ben je verdrietig omdat het net uit is met je vriendje.