Schoolpleinmoeders
Iedereen kent ze wel, die moeders die ruim 15 minuten voordat de school uitgaat, zich al verzamelen voor of op het schoolplein:
De schoolpleinmoeders.
De schoolpleinmoeders.
Mijn lieve knulletje, sinds de kerstdagen is hij enorm uit zijn doen. Al weken is hij verkouden en ik snap dat hij daardoor niet helemaal zichzelf is. Maar stiekem hoop ik dat als hij weer naar school mag, hij weer in zijn vertrouwde ritme komt. Niets is minder waar. Ook al is hij enorm blij dat hij weer naar school kan en zijn vriendjes en vriendinnetjes weer ziet.
Overal liggen spullen, ik zucht, waar moet ik in hemelsnaam beginnen? Terwijl ik verhuisdozen inpak gaan mijn gedachte terug naar 5 jaar geleden.
Ik sta me juist om te kleden van mijn huiskloffie, dat nu tijdens de zwangerschap zo lekker zit, in mijn spijkerbroek wanneer mijn telefoon gaat. Een nummer dat ik niet ken, ga ik opnemen of wachten ze maar even? Het kan een kijker zijn voor mijn huis waarvan ik juist de huur heb opgezegd, dus ik besluit op te nemen.
Op de wc met trillende handjes scheurde ik de verpakking open, ik ving wat urine op en hing de test erin. 5 Minuten verstreken en ik ging bij de achterdeur staan, kantelde de test, tuurde en tuurde. Legde de test weg en liep even later toch terug om opnieuw te kijken: negatief.
De pijn werd zo hevig dat ik me afvroeg of ik iemand moest gaan bellen. Ik kon niet meer slapen van de pijn en was enorm blij dat mijn zoontje die nacht bij opa en oma wou logeren, stel dat het echt niet goed gaat met me?
En de vriendschap dan?
Het was denk ik 1 van de moeilijkste beslissingen die ik ooit heb genomen. Niet voor mezelf, ik wist dat ik er beter van zou worden en mijn toenmalige vriend ook. Maar ik moest ook de beslissing nemen voor mijn kind. Dat lieve knulletje van net 1 jaar. Zou hij het me kwalijk gaan nemen? Zou hij later boos op me zijn dat ik hem heb "weggerukt" uit dat ideale gezins plaatje?