Wat nu?
En dan kom je thuis... Ik heb me nog nooit eerder zó leeg gevoeld.
Leeg. Dat is hoe ik me voelde. Leger dan leeg. Weken had ik op rozen gelopen, met mijn hoofd in de wolken en hoewel ik al 2 weken wist dat het kleine mensje in wording in mijn buik niet meer leefde, kwam dat besef pas echt binnen toen ik het in een potje op sterk water mee naar huis kreeg. Ik schrijf over ons kindje in wording, want ik heb een hekel aan het woord 'vruchtje', dat dekt voor mij namelijk totaal de lading niet van wat er in je groeit.