Het is nu ongeveer 1,5 maand geleden dat we besloten om voor ons eerste kindje te gaan. Het is voor mij heel belangrijk om te zorgen dat mijn lichaam zo gezond mogelijk is, omdat ik wil dat ons kindje in gelijk een goede omgeving terecht komt. Ik hoef gelukkig niet te ontpillen, want ik ben al een aantal jaar niet meer aan de pil. Ook slik ik nu ongeveer een maand foliumzuur. Alcohol drink ik niet meer sinds het begin van mijn laatste menstruatie. 

Sinds mijn man en ik hebben besloten om voor ons eerste kindje te gaan, ben ik steeds meer bezig met baby'tjes. Heel eerlijk, ik ben nooit een kindervriend geweest. Huilende kinderen vond ik maar irritant en spelen met kinderen kon ik al helemaal niet. Maar nu? Nu speel ik kiekeboe met elk kindje wat ik tegenkom en kan ik alleen maar dromen om dit ooit met mijn eigen kindje te doen. Ik werk in een winkel en ooit zei een zwangere vrouw dat ze dingen vergat, omdat ze een "baby brein" heeft. 'Wat een onzin', dacht ik toen. Nu begrijp ik dat haar hoofd waarschijnlijk gewoon overloopt met alle informatie over zwangerschap en baby's die ze heeft opgezocht op allerlei zwangerschapswebsites. Want heel eerlijk dames, dat doen we toch iedere vrije minuut van de dag? ;)

Mijn man en ik zijn nu 9 jaar samen, waarvan 2 getrouwd. Mijn man is wat veel vrouwen zouden omschrijven als een 'droomman': hij neemt "zomaar" rozen voor me mee omdat hij trots op me is, hij brengt chocola langs als ik ongesteld ben en hij kan heel goed met kindjes omgaan. We passen goed bij elkaar, we zijn namelijk echte tegenpolen. Hij werkt chaotisch, ik geordend. Hij is extravert, ik introvert. Hij regelt graag dingen op de voorgrond, ik op de achtergrond. Dit is alles waar een vrouw van kan dromen, toch..?