Op mijn 12e vermoedde ik het al: ik viel niet op jongens. Hoe kon het anders dan klasgenootjes wel bezig waren met knappe zangers, leuke (vaak oudere) jongens uit de buurt en veel al hun eerste vriendje hadden gehad, en ik niet? Op de middelbare school zag ik meiden uit hogere klassen zoenen met jongens. Rillingen kreeg ik bij het idee dat ik dat misschien over enkele jaren ook wel stond te doen. Ik kon me daar helemaal niets bij voorstellen. Ik met een jongen? Brrr... Vreemd vond ik het wel, dus ik stopte het weg en hoopte dat ik misschien wat minder ontwikkeld zou zijn dan mijn vriendinnen en dat ik jongens vanzelf interessant zou gaan vinden als ik ouder werd.