De rugpijn was inmiddels buikpijn geworden en veranderd in buikpijn. Naar aanleiding daarvan besloot de vk toch even te 'checken'. Ik had al 1 a 2 centimeter ontsluiting en ik moest direct mijn spullen pakken en naar het ziekenhuis. Omdat ik wist dat ik aan de weeën remmers moest en ik dus minimaal 3 dagen moest blijven zorgde ik dat ik genoeg had ingepakt voor een halve week.

Omdat ik zwanger was en nog een lief mannetje rond had lopen, was mijn leventje al weer aardig snel 'normaal'. Ik miste mijn moeder ontzettend maar omdat ze de laatste weken voor haar dood geestelijk ontzettend achteruit was gegaan, had ik al een soort van afscheid genomen. Hierdoor viel ik denk ik niet in een groot gat.

Mijn moeder had de kist, auto's en muziek al zelf uitgekozen. Ook het kaartje had ze zelf uitgezocht en haar eigen in memoriam geschreven.Het enige wat we moesten doen was de de tekst van de kaart bedenken, de bedankkaartjes maken en de bloemen uitzoeken. Maar ook dat stond min of meer al vast: ze wilde graag zonnebloemen.

Vanaf mijn laatste blog tot nu heb ik niet veel tijd gehad om verder te bloggen. Nu heb ik weer meer momenten dat ik dat kan doen. Ik wil het graag weer oppakken om mijn verhaal verder op papier te zetten.

Mijn vader en ik gingen bij mijn moeder staan, de huisarts in de keuken.

Mijn vader belde om half 12: mijn moeder was zo onrustig en bang. De huisarts was geweest en afgesproken dat mijn moeder een zware pijnstiller krijgt waar ze van gaat slapen en langzaam weg zou glijden. Ik stond hier helemaal achter: alles voor mijn moeder (en vader) om het zo pijnloos en rustig mogelijk te laten verlopen.

Elke dag was ik bij mijn ouders. Voor mezelf voor mijn moeder maar vooral voor mijn vader. De lieverd! Mijn moeder begon inmiddels geestelijk ook minder te worden. De kleinste dingen werden heel groot, terwijl ze altijd best nuchter was. Ze begon zich volgens mij ook wat af te sluiten van mijn vader, als hij haar hand pakte, dan trok ze die weg bijvoorbeeld. Dat was heel moeilijk voor mijn vader maar hij wilde geen ruzie, of er op in gaan. Dat vond hij zonde van de tijd. Hij snapte het ook niet. Ik heb hem uitgelegd dat ik denk dat ze zich afsluit of het afscheid zo min mogelijk pijn te laten doen. Hoe meer zou nog aan mijn vader gehecht was, hoe moeilijker het voor haar zou worden. Ze deed het dus eigenlijk uit liefde.

Mijn moeder was altijd heel open over haar naderende dood. Voor zichzelf vond ze het niet eng of was ze bang. Ze vond het vooral heel naar dat ze ons moest gaan achterlaten.

Wat we eigenlijk allebei al verwachtte: Helaas geen vruchtje. Alles zag er wel schoon uit. Toch wilde de verloskundige nog even een zwangerschapstest doen. Die test was nog wel positief maar al veel vager dan de ander. Conclusie: een verkeerde innesteling, een zeeeer vroege miskraam dus.