Zo typisch...

JOEPIE, MANLIEF HEEFT VRIJ WEEKEND!!! 

In mijn vorige blog kon je meelezen hoe fantastisch blij ik en men man waren dat we eindelijk het geluk mochten meemaken om "mama en papa" genoemd te worden, en vooral ik die het wonder van een zwangerschap mocht meemaken. Het was ook allemaal super en geweldig vond ik. Wie wilt er nu meer wensen dan een zwangerschap waar je helemaal geen last van hebt??!! Ik had echt nergens of niks last van, geen misselijkheid of emoties die uit de hand liepen... Het ging zo ver dat ik me soms ging afvragen of ik eigenlijk echt wel zwanger was! Maar echt hoor ik was wel degelijk zwanger, de echo was meer dan duidelijk en mijn gyneacoloog bevestigde het ook luid en duidelijk dat ik ECHT WEL zwanger was. 

Al jaren stiekem hopende ooit zwanger te zijn... Ik zag al die vriendinnen van me met zo een mooi rond buikje en het was echt alsof het bij mij helemaal niet wou lukken. Uiteindelijk dan maar na zoveel tijd twijfelen toch maar eens afspraak geregeld in het fertiliteitscentrum, oh wat heb ik het daar moeilijk mee gehad. Met een bang hart zat ik op mijn stoeltje in de wachtkamer... Niet wetende wat me te wachten stond en al helemaal die grote paniek in mijn hoofd van wat als ik helemaal nooit "mama" kan en mag worden. Met knikkende knie`tjes en het zweet op men voorhoofd ging ik de confrontatie aan en probeerde ik me rustig te krijgen in mijn hoofd met steeds het gedacht voor me te houden dat het toch ooit eens moest lukken en dat die "wonderdokters" toch wel voor mij ook eens zo een mirakel konden bekomen.