De bevalling.. volgens mij ziet iedereen daar tegen op. Want zeg nou zelf; je hebt toch helemaal geen zin om zoveel pijn te hebben?! En dan helemaal bij je 1e, want dan heb je geen idee wat er allemaal gaat komen en wat je moet verwachten.

Bij onze 1e maakte ik om de 3 a 4 weken zo'n leuke buikfoto, zodat je je buik ziet groeien. Nou, ik kan je vertellen, bij een 2e, met een peuter in huis rondlopend heb je daar helemaal geen tijd voor.. Het schiet er gewoon zo snel bij in. Net als zo'n leuk zwangerschapsdagsboek, lukte mij ook niet bij de 2e.. :0 Nu moet ik er wel bij zeggen dat we bij de 2e vanaf week 32 in een grote verbouwing van ons huis zaten, met daaraan voorafgaand alle voorbereidingen (bouwtekeningen, vergunningsaanvraag, voorbereidend werk etc.), dus dat hielp ook niet mee in de tijdsplanning ;)Dus besloten we bij onze 2e een 3D/4D echo te laten maken, zodat we ook van deze baby iets speciaals hadden van de zwangerschap. Bij de 20-weken echo werd mij verteld dat de placenta schuin voor lag, dit betekende dat ik op tijd een 3D/4D echo moest laten maken (tussen 23 en 27 weken ipv tussen 25 en 32 weken). Op deze manier konden ze ons kindje nog wel goed in beeld krijgen. Anders heb je grote kans dat je baby (deels) achter de placenta verscholen ligt. Wat je natuurlijk niet wil, want dat is echt zonde van je geld.

'Willen jullie weten wat het wordt?'. Deze vraag werd ons (na wat formaliteiten) als eerste gesteld bij de 20 weken echo. Ik vind een pretecho voor geslachtsbepaling een beetje zonde van mijn geld als ik een paar weken later gratis kan weten wat het wordt. Of ik dat ook wil? JA! Ik ben helemaal niet zo geduldig (in de klas als juf op de één of andere manier wel, maar privé totaal niet xD), ik wil graag altijd alles plannen, weten en regelen. Iets met een goede voorbereiding ;) Ik houd niet zo van verrassingen en hoe kun je nou alles tiptop in orde hebben voor de baby als je niet weet wat het wordt?!..;) Vind ik.. Dus ja, dan is het wel fijn om te weten wat het wordt.

Tijdens mijn 1e zwangerschap had ik veel last van rugpijn. De baby en mijn dikke buik (die overigens bescheiden bleef, maar toch) trokken letterlijk aan mijn rug.Met deze 2e zwangerschap kreeg ik rond 17 weken last van mijn onderrug, bekken en stekende pijn vanuit mijn lies, ook mijn stuitje deed af en toe 'gezellig' mee. Soms liep ik gewoon mank, omdat ik niet normaal pijnloos kon lopen vanwege de pijn vanuit mijn lies/bekken.Met 20 weken heb ik bij de bekkenfysio aan de bel getrokken. Ik was al bekend bij haar, omdat ik na mijn 1e zwangerschap lichte incontinentieklachten had. Mijn bekken en onderrug werden nauwkeurig bekeken en ik kreeg passende oefeningen, houdingtips en adviezen. Om de 2 á 3 weken kwam ik bij haar terug. De oefeningen zorgden er voor dat de klachten beheersbaar bleven. En de adviezen had ik hard nodig om mijn grenzen aan te geven op het werk en niet over mijn pijngrens heen te gaan. Rust en beweging afwisselen is bij bekkenklachten ontzettend belangrijk. Tip: neem deze rust en blijf ook met mate bewegen! En zoek een bekkenfysio op!! Zo zorg je ervoor dat je op de juiste manier blijft bewegen en heb je de meeste kans dat je bekkenklachten beheersbaar blijven. 

Tijdens mijn eerste zwangerschap volgde ik een zwangerschapscursus. Ik dacht lekker te gaan sporten (ik zwem wekelijks en wandel graag) op een verantwoorde manier. Maar.. deze zwangerschapscursus was iets anders dan ik me had voorgesteld. Het was onwijs gezellig met de andere zwanger dames en je had veel aan elkaars verhalen en tips. Daar ontbrak het niet aan. Het enige was dat we alle avonden op een matje lagen en hier enkele oefeningen op deden. Met name pufoefeningen (echt zo'n pufclub) en ontspanningsoefeningen, dat laatste was heerlijk natuurlijk. Maar je werd er niet fitter van ;) Wel heb ik destijds heel veel gehad aan de theorie over de bevalling.