Vandaag is het wereld prematuren dag.
Nog nooit had ik hier bij stil gestaan, maar nu ik zelf bevallen ben met 30 weken,
dan ontkom je er niet aan, je bent in 1 klap mama van een premature tweeling.
Op 26 maart was het zover.
De CTG's waren niet goed en onze tweeling werd op exact 30 weken gehaald.
Met een voorgeschiedenis van TTS waarvoor ik met 19 weken gelaserd ben,
had ik naar mijn idee echt een klote zwangerschap.
Ze kwamen ter wereld met 900 en 920 gram, 38 cm lang.
Daar lagen ze in een couveuse onder blauwe lampen.
Dat was schrikken, zo klein, zo kwetsbaar...
Dan denk je bij jezelf, moet dit groot worden?
Dat kan toch nooit? Hoe lang gaat dat duren?
Geboortekaartjes hebben we eerst nog niet gestuurd.
Ik wilde niet misschien over een week een rouwkaart er achteraan moeten sturen.
Na 9 dagen waren ze beiden al een kilo, jeetje wat een mijlpaal.
Verhuizen naar een ander ziekenhuis,
om vervolgens daar nog 5 weken in een couveuse te liggen.
Ups en downs passeren de weken....
Weer een ander ziekenhuis, nog steeds in de couveuse.
Het laatste station voordat ze naar huis mogen.
Wanneer mogen ze er nou eindelijk eens uit?
Na 8 weken couveuse was het dan zover, samen in een normaal wiegje.
En toen het eindelijk wat rustiger werd, toen kwam de klap eigenlijk pas.
Ik raakte intens verdrietig, en liep bij een psycholoog.
Die wist het mooi te verwoorden, zoals het eigenlijk voor mij voelde.
Een zwangerschap hoort mooi te zijn, en daar hoor je van te genieten.
Ik was in de rouw... Niet letterlijk, maar in de rouw om al het moois wat mij ontnomen was.
Nu zijn we 8 maanden verder, en de meisjes doen het super goed.
Ze zijn bijna 6 kilo... Dat had ik me niet voor kunnen stellen toen ze net geboren waren.
Ja, ik ben een mama van een premature tweeling.
Het was niet makkelijk, maar wat ben ik er trots op!

"Jeetje wat groei jij hard!"
"Dat gaat wel erg snel met een tweeling!"
Niet beter wetend,
ik had immers nooit eerder een tweeling zwangerschap meegemaakt.
Trots als een pauw met mijn snel groeiende buik natuurlijk!
Helaas, achteraf bleek dit juist niet goed te zijn.
Een snel groeiende en gespannen buik, dat was niet goed...
Zo bleek met 18 weken zwangerschap bij controle op de polikliniek in Sneek.
Eén van de twee leek klem te zitten in een hoekje,
en het tussenvlies was onvindbaar, of gewoon héél erg dun en daardoor nauwelijks te zien.
Ik werd doorgestuurd naar het ziekenhuis in Leeuwarden,
en daar kreeg ik de bevestiging dat er 1 zonder vruchtwater
onder het tussenvlies gevangen zat in een hoekje van de baarmoeder,
strak tegen de wand weggedrukt... (Stuck twin)
Leeuwarden stuurde me meteen door naar het LUMC in Leiden onder verdenking van TTS.
In Leiden gingen we een onzekere tijd tegemoet.
De criteria voor TTS waren nog niet met zekerheid vast te stellen.
Drie dagen later bleek het toch echt de waarheid.
De tweeling leed eraan, en er waren maar een paar opties.
-Laseren met hoop op een goed resultaat, en vrees op het slechte;
-Navelstreng-coagulatie (doorbranden van de navelstreng van 1 van de 2)
 daardoor 1 verliezen, en hoop op 1 gezond kindje of helemaal geen levende kindjes;
-Niets doen, de natuur zijn gang laten gaan; of
-Zwangerschap afbreken.
Wij zagen geen andere keuze dan het eerste, en dus kozen we voor laseren,
wetende dat het voor alle twee verkeerd af zou kunnen lopen,
en hopende dat het tegendeel bewezen zou worden.
Met 19 weken werd ik gelaserd in het LUMC.
Na 2 en na 4 weken na de laserbehandeling weer op controle.
Wat waren we al een eind gekomen, zonder heftige gebeurtenissen!
We hadden er weer 4 weekjes bij gesmokkeld, en ze leefden alle 2 nog.
Geen vruchtwaterverlies, geen weeën, voorspoedig, dus hoopvol.
Een week later uitgebreide meting, de flow in de navelstreng van de ontvanger was niet goed.
Volgende week terug komen, en neem uit voorzorg maar een ingepakte tas mee.
Een week later terug en het was wel iets erger geworden,
maar blijkbaar niet ernstig genoeg om te kunnen of willen ingrijpen.
En dan kom je weer voor 't blok te staan...
"We kunnen ze nu nog niet halen, ze zijn nog te klein en niet levensvatbaar."
"Misschien toch maar kiezen om voor 1 kindje te gaan..."
Weer die verdomde navelstreng-coagulatie ter sprake.
"Geen denken aan! We zitten bijna op de 26 weken!"
En weer een week later een meting, en er was niks afwijkends meer te zien.
Wat een opluchting! Ze durfden het zelfs aan om ons over 2 weken terug te laten komen.
Zelf durfde ik het niet echt aan, maar onder voorwaarde dat ik tussendoor
nog een keer in ons ziekenhuis in Sneek terecht zou kunnen voor mijn eigen gemoedsrust,
hebben we er dan toch mee ingestemd.
Gisteren was ik dan in Sneek, alles was goed...
Volgende dinsdag weer naar Leiden, tot die tijd even rust,
en nu toch proberen een beetje te genieten van die mooie buik die steeds dikker wordt :)
We zijn de 26 weken goddank eindelijk gepasseerd....