Niemand die iets voor mij zou kunnen bepalen en niemand die te dicht bij mocht komen.
Als kind van gescheiden ouders verachtte ik mensen die getrouwd waren of papa's en mama's met schreeuwende kinderen. Ik walgde van 'perfecte gezinnetjes', en vooral van mensen die daarvoor leefden. Het vertrouwen in de omgeving was ik allang kwijt geraakt en ik was er van overtuigd dat ik nooit een man zou vinden die de gebruiksaanwijzing zou vinden om met mij te kunnen leven. Ik sta positief in het leven, maar ik ben me ervan bewust dat ik me veel heb laten leiden door (nare) ervaringen in mijn leven. Misschien wel te veel. Vandaar dat ik keuzes maakte. INDEPENDENT WOMAN... Ik tegen de wereld, ik zonder wederhelft en sterker nog: Ik zonder kinderen.

Je bent nu 24 uur oud. Het is midden in de nacht en ik word wakker in één van de ziekenhuiskamers die grenzen aan de I.C. waar pasgeboren baby'tjes liggen. De meeste baby'tjes die daar liggen zijn te vroeg geboren en vechten voor hun leven. Jij bent een voldragen baby, maar ook jij ligt momenteel te vechten om een plekje op deze wereld te mogen hebben.
Mijn Hubbie ligt langs me op een dun matrasje. Dat kan niet comfortabel liggen. Hij maakt kleine snurkende geluidjes en ik kan aan zijn ademhaling horen dat hij zich in dromenland bevind. Echter ben ik zelf klaar wakker. Normaal gesproken zou ik nu even naar het toilet gaan en weer onder de dekens kruipen om weer heerlijk in slaap te vallen. Dat waren één van de dingen die ik graag deed toen je er nog niet was.
Maar nu is alles anders. Ik lig uitgeput in een smerig ziekenhuisbed in een blauw schort, met gelakte nageltjes, en een katheter in. Ik ben 24 uur geleden bevallen en nog niet eens in de douche geweest. Het zweet dat aan m'n lijf plakt, is nog steeds hetzelfde zweet die ik bij me droeg toen ik nog geen moeder was. Toen alles nog mooi was, toen mijn leven nog niet veranderd was in de hel.

Was ik bang voor pijn? Was ik bang voor het onbekende? Of was ik bang dat mijn voorgevoel uit zou komen.
Dat voorgevoel, die iniminie piep kleine momentjes van gevoelens en emoties die dieper zaten en die ik 9 maanden lang bij me had gedragen werden kort voor de bevalling steeds heftiger. Het voorgevoel dat kwetsbaar en pijnlijk aanvoelde en die ik met niemand had gedeeld. Als ik het soms toe liet, vertelde het me dat me iets moois stond te wachten, iets tastbaars, iets van mezelf. Maar tegelijkertijd ook iets afschuwelijks. Iets wat ik niet zou kunnen bevatten.
Iets wat met een duur woord Trauma heet.

Zomer 2015...........Tropische temperaturen en ik was hoog zwanger. Ik zat in de tuin met de voetjes omhoog. Dikke enkels, 30 kilo zwaarder, vocht tot en met, het zweet druipend op mijn voorhoofd, met zwangerschapsstriemen op mijn buik en de spataders op mijn bovenbenen. Ik voelde me totaal geen 27 meer!
Ik pufte de hitte weg en klaagde steen aan been. ,,Ik ben er zo klaar mee!! Laat onze baby- boy maar komen!", riep ik. 
Maar ik deed klagen vol trots met m'n hand op mijn dikke, overduidelijke zwangere buik. Als een Diva met zonnebril bewoog ik m'n lijf voort. Bescheiden, maar toch vol overgave en zelfverzekerdheid.... Want wauw, ik zou mama gaan worden!