Vorige week is mijn hummeltje 1 geworden, wat ben ik trots op haar. Een dag vol gemengde gevoelens, helaas heb ik geen contact meer met mijn moeder. En heb ook niets te horen gekregen van haar, niet dat ik het had gewild nadat ze mijn dochter een lelijk gedrocht heeft genoemd.. Maar toch doet het zo verdomd veel pijn dat ik deze speciale momenten niet met haar kan delen, ik heb geprobeerd om haar te betrekken bij mijn en mijn dochters leven. Maar iedere poging die ik deed liep af met een gebroken hart, die van mij namelijk.. Het doet me zeer als ik weer eens te horen krijg hoe ongewenst ik ben in haar leven, hoe graag ze de tijd terug had kunnen draaien naar het moment dat ze zwanger was van me. Hoe anders ze die zwangerschap had aangepakt (lees afgebroken).. Ben ik dan zo'n teleurstelling? Omdat ik anders ben als haar, omdat ik me niet meer wilde laten gebruiken als een slaafje.. Ik heb zeer zeker ook mijn fouten en ben in mijn leven niet altijd de leuke dochter geweest. Maar een van deze dagen schrijf ik een brief, met al mijn gevoelens erin verwoord. Met al de vragen die ik heb.. Of ik er antwoord op zal krijgen? Nee ik denk het niet. Mijn moeder is helaas het type die altijd het slachtoffer is, zelfs als ze de dader is..