Afgelopen zaterdag was het tijd voor Sam zijn allereerste Sinterklaas. En wat keken we daar naar uit! Sam niet, die begreep er natuurlijk nog helemaal niets van. Maar wij als ouders (en dan met name ik) konden niet wachten tot het zo ver was. Ik weet nog als de dag van gisteren hoe geweldig ik Sinterklaas en alles eromheen vond als kind. Hoe zenuwachtig ik toeleefde naar het moment dat de beste man in het land arriveerde en helemaal naar 5 december: Pakjesavond! Nu we zelf een kleintje hebben lijkt het wel of ik die tijd weer een beetje herbeleef. En dus zaten we zaterdag met de hele familie in onze woonkamer gevuld met pakjes en gezelligheid…

Gisteren op het nieuws zag ik dat de NS deze week heeft uitgeroepen tot ‘De week van de verloren knuffel’. Een super leuk initiatief. En ook een heel mooi initiatief, want ik weet als geen ander hoe erg het is om één van je liefste en trouwste vrienden op de wereld te moeten missen: je knuffel. Ik heb mezelf maar wijsgemaakt dat mijn vriend nu het leven leidt waar ik altijd van gedroomd heb, wonende in New York, want dat is de plek waar ik ‘Poes’ ben kwijtgeraakt. Hij had het slechter kunnen treffen. Waar ik zestien jaar voor nodig had, speelt Sam in slechts vijf maanden tijd klaar. En hij is inmiddels niet één, maar al twee knuffels kwijt…

Ken je het gevoel dat je iets kunt missen als kiespijn? Nou, dat gevoel heb ik dus over mijn appendix, mijn blindedarm (al mogen ze het woord kiespijn in dit gezegde wat mij betreft wel vervangen door blindedarmontsteking). Dat Mr. Appendix en ik geen vrienden zijn moge na twee blindedarmontstekingen in een half jaar tijd wel duidelijk zijn. Hij gooide twee dagen na mijn bevalling al roet in het eten en de laatste week van mijn zwangerschapsverlof weer. Maar dat zal niet nog een keer gebeuren, want hij is eruit. Foetsie. Weg. Opgeruimd staat netjes!

Afgelopen week stonden manlief en ik in de keuken, toen we vanuit de box in de woonkamer een muziekje hoorden. Het muziekje kwam van één van Sam zijn speeltjes, waar hij op dat moment mee aan het spelen was. Manlief keek me aan en zei: ‘Herinner je je nog het moment dat Sam dit voor de allereerste keer deed en we dit al bijzonder vonden?’ Dat moment lijkt inmiddels alweer veel te lang geleden. Puur en alleen omdat de ontwikkelingen bij een baby zo belachelijk snel gaan. Verwonderden we ons een paar maanden geleden nog over het feit dat Sam voor de eerste keer lachte en zijn eigen handjes had ontdekt, deze maand kan hij ineens omrollen. Helemaal zelf!