Ik durf het eigenlijk niet toe te geven, want het voelt als falen. Maar als ik het niet toe geef, dan ga ik er aan onderdoor, en ook mijn gezin.

Ik heb altijd gezegd, als het lukt zou ik heel graag twee kinderen willen. Mijn vriend die vond het met één kindje ook wel prima. Niet omdat mijn zoontje zo moeilijk is, totaal niet. Maar hij vond het wel prima zo.

Steeds vaker komen er berichten van moorden, terrorisme en aanslagen in het nieuws. Steeds vaker is de dreiging hoog en moeten we met z'n alle opletten en uitkijken. Tuurlijk zegt iedereen dat je je niet moet laten kennen, dat je niet bang moet zijn en je moet verder gaan met leven.

Mijn zoontje van bijna 2 jaar, is op zijn zachts gezegd een beetje eigenwijs aan het worden!

Mijn zoontje van 18 maanden heeft al zo ontzettend vaak oorontsteking gehad, en daardoor ook (te) veel antibioticakuren gehad. Na flink aandringen bij de huisarts kregen we dan eindelijk een doorverwijzing naar de KNO-arts.

We zijn aan het laatste maandje begonnen van 2014. Je hoort op de radio al terugblikken, op tv zie je al overzichten voorbij komen. Dus dacht ik, laat ik ook eens op mijn jaar 2014 gaan terugblikken. Een bewogen, mooi, verdrietig en druk jaar. Met intens mooie momenten, maar ook met ontzettend verdrietige momenten.

Toen we besloten om voor een kindje te gaan, vonden we het nog geen probleem dat we 1 slaapkamer hadden. We hadden toch verhuisplannen, en de eerste maanden bij ons op de slaapkamer vonden we wel een fijn idee.

Tuurlijk is je kindje los laten moeilijk....stapje voor stapje hebben we dit al behoorlijk goed gedaan, vind ik dan!