Wat was ik blij met mijn rustige, lieve ventje. Kon uren rustig spelen en luisterde eigenlijk ook altijd als ik hem iets vroeg. Ik weet nog dat ik tegen mijn man zei dat we van geluk mochten spreken met zo'n rustige peuter.... Ja, te vroeg geroepen dus! Ook wij ontkomen niet aan de peuterpuber-fase. Althans, ik hóóp echt dat het een fase is!

Vooral avondeten is momenteel een groot drama: meneer wil natuurlijk alleen maar snoepjes en toetjes. Nu ben ik wel zo consequent dat hij van mij écht wat van zijn bord moet eten, voor hij een toetje krijgt. En dan hoeft 'ie echt niet zijn hele bord leeg te eten maar toch zéker 4 hapjes. 
Nou, het lijkt wel of de wereld vergaat toen ik hem dat gisterenavond uitlegde. En toen we hem dan eindelijk zover hadden dat hij een hap nam, spuugt hij het net zo hard weer uit. Daar gaat dan het laatste beetje geduld dat ik nog had... Met verheven stem vertel ik hem dat hij nu dus géén toetje krijgt en mama, papa en Christian wel. Drama natuurlijk, dat begrijp je. Dikke krokodillentranen en een piepstemmetje dat zegt 'Ik ben zo verdrieeee-hie-tig'. Tja... 

Terwijl mijn man, Christian en ik aan ons toetje zitten loeit de peuterpuber sirene die Lucas heet steeds harder en ik weet echt niet meer wat ik moet zeggen of doen om die sirene uit te zetten. Wanhopig kijk ik mijn man aan maar hij weet het ook niet meer. Negeren? In de hoek zetten? Troosten? Tóch een hapje geven? Wat kan een mens toch twijfelen... 
Uiteindelijk hebben we hem nog maar eens uitgelegd waarom hij nu geen toetje krijgt en dat hij écht moet stoppen met huilen omdat er niks is om verdrietig om te zijn: Als hij nou gewoon 2 hapjes neemt (Tja, misschien dat dan wel lukt?) krijgt hij ook. Met veel drama gingen er dan toch twee muizenhapjes in. Hij kreeg dus ook maar een heel klein beetje vla maar de lucht was weer geklaard... voor even dan want het volgende drama (naar bed gaan) ligt ook alweer op de loer.....

Wat vinden jullie van mijn aanpak? Ik ben een enorme twijfelkont (misschien door mijn leeftijd?) en vraag me serieus af hoe andere moeders zoiets aanpakken.

Eind juni / begin juli 2015 was het snikheet: elke dag ruim 30 graden. Elke mama zal het met me eens zijn dat het dan als zwangere afzien is: zeker als je 40 weken zwanger bent en er een peuter van 2 rondloopt ;-). Je zult snappen dat ik het dan ook wel gehad had met zwanger zijn.

Na een super relaxte zwangerschap (gewoon géén kwaaltjes, op het vele plassen na) kreeg ik met 40+5 dagen toch een verhoogde bloeddruk en is er na wat testen besloten om de bevalling in te leiden met 41 weken: niet omdat er direct paniek was maar ik was toch al over tijd en ze wilden geen risico's lopen.

Met het doel om vanaf nu in elk geval maandelijks (maar misschien wel vaker) een blog te schrijven over ons gezin en de daarbij horende ups & downs, wil ik mezelf en mijn gezin eerst even voorstellen, al is het dan wel onder pseudoniem... Je weet maar nooit wie er mee leest en ik weet ook nog niet wat ik in de toekomst allemaal ga bloggen haha ;-).