Ik kom zelf uit een samengesteld gezin. Het went vanzelf, alleen het uitleggen aan mensen die mij nog niet zo goed kennen is nog steeds moeilijk. Niemand snapt het van de eerste keer. Zelf ben ik ook gescheiden en hebben zowel mijn ex als ik beide weer een nieuwe partner. Alleen zijn er geen bonuskinderen bij gekomen.

Hier helaas twee keer een fluxus. De eerste keer vier liter, de tweede keer 2,5 liter. Wat vond ik het de tweede keer meevallen met die 2,5 liter. De eerste keer wilde de placenta ook niet komen, ook veel getrokken en geduwd door VK en gynaecoloog. Wat een pijn, daarna met spoed naar de OK om het te laten verwijderen. Wat een angst heb ik gevoeld. Mede door de pijn, maar ook met die rotgang waarmee ik door het ziekenhuis gereden werd. Ik zie soms nog de lampen aan me voorbij flitsen, nu bijna 8 jaar geleden. Ik heb me daarna ook een hele poos niet goed gevoeld. Echt maanden moeten knokken om weer de oude te worden. En mensen om je heen die dat dan niet helemaal begrijpen. Ook het eerste moment na de OK met onze dochter viel zo tegen. Ik wilde haar eerst helemaal niet bij me. Begrijp me niet verkeerd, ik was heel blij met haar, maar ik kon het zelf niet hebben omdat ik me zo zwak voelde. Ik kon haar die nacht ook niet zelf uit haar bedje tillen als ze huilde. Dat voelde zo naar. Maar de laatste bevalling ging uiteindelijk heel goed, nog nooit zo'n goede bevalling gehad, gelukkig maar want het was ons vierde kindje. Maar je wilt niet weten hoe vaak ik gevraagd heb na de bevalling, bloed ik niet? Gaat alles goed? Heel dankbaar dat het toen zo goed verlopen is. Een heel verhaal 🙈