Hoi, sorry maar wat fijn om te lezen dat niet alle kindjes netjes bij papa en mama blijven. Ik snap hoe jij je voelt, onze oudste is ook nergens bang voor, loopt alle kanten op en het lijkt wel alsof zijn oortjes puur een cosmetische functie hebben. Milan liep al met 9 maand los, wat zeg ik, liep?? hij rende alle kanten op, zo in een week tijd ging het van een paar stappen tot de halve marathon. nu is hij 2 jaar en 4 maanden en eerlijk is eerlijk, het wordt beter. we hadden een plankje geleend na de geboorte van onze jongste maar om de haverklap er af, niet erop willen, als je stilstond, floep daar ging die weer, maar dat gaat nu echt beter, hij wil wel aan de hand lopen en zelfs het luisteren gaat (af en toe) beter. Het is natuurlijk niet het meest bevredigende antwoord voor je maar echt, het wordt echt beter... GOOD LUCK!!

vind dat wel interessante tip van je, met zelf op veilige afstand waarbij je hem in de gaten kan houden verstoppen zodat hij zich bewust wordt dat jij ook weleens kwijt kan zijn en je beter in de gaten houdt. deze zal ik zeker onthouden voor mocht ht bij ons ooit eens nodig zijn.

Ik heb voor mijn dochter een tuigje, klinkt akeliger dan het is ;-) het is een rugtasje in de vorm van een aapje en ik hou de staart vast. Daardoor kan ze wel los lopen (ze is nog vrij klein/kort dus hand vast houden is wat vermoeiend voor haar) maar blijt ze wel in de buurt. Misschien als hem op deze manier vrij laat maar toch bij je houdt dat het wel veranderd de komende tijd ;-)

Mijn zoon liep gelukkig niet bij me weg, maar deed wel altijd precies wat niet mocht. Overal bovenop klimmen, over het stoeprandje bij de weg lopen enz. Hij is nu drie en half en gelukkig is hij nu een stuk volgzamer. Mijn dochter is nu anderhalf en die loopt altijd weg. Ga ik links gaat zij rechts, zeg ik kom, draait ze zich om en loopt de andere kant op. Ze zit dus ook heel vaak in de buggy! Ik ga ervan uit dat zij op een gegeven moment ook het licht ziet en gewoon gaat luisteren en meeloopt :-) Succes met je eigenwijsje...