Ik heb wel eens de vraag gekregen waarom ik niet roep als ik hulp nodig had... 1 het is best vervelend om te moeten vragen, 2 de dagen gingen zo snel, dat je haast niet eens tijd hebt om stil te staan om hulp te roepen. Maar goed uit eindelijk komen we er allemaal wel :)

Oh zo herkenbaar! Het ene zeggen (uit beleefdheid), maar het andere doen.... Want uiteindelijk is iedereen toch meer met zichzelf bezig dan met jou. Ik heb het zelf meegemaakt tijdens de zware eerste loodjes van mijn tweede zwangerschap (ziek, zwak misselijk was ik). Degene die het hardst riepen: 'Willemijn! Doe rustig aan meid! Denk aan jezelf!!' , die liepen uiteindelijk het hardst aan mij te trekken als ze iets van me wilden. Begrip was toen ver te zoeken. Dat was voor mij een harde leerschool.