Zowel mijn man als ik hebben beiden onze vaders niet meer. Mijn man was 14, ik 28. Maar het gevoel wat je beschrijft o, zo herkenbaar. Voor hun verjaardag en sterfdag is het hier in huis hetzelfde. Ook hier merken de kinderen dat papa of mama even niet zo lekker in hun vel zitten. Maar we praten er met ze over. We leggen het uit. En dat al vanaf kleinsafaan. Nu weten ze het en is de vraag van wat maakt u verdrietig? Veranderd in het is bijna opa's dag he? Aan de betreffende ouder. Aanstaande donderdag zou mijn vader jarig zijn geweest. En ook nu verdient mama elke dag extra knuffels en kusjes als ze even verdrietig is. En er wordt nagedacht over een mooi kado voor op zijn graf. Ook ik zou 10 minuten willen hebben met mijn schoonvader en mijn vader: om ze hun kleinkinderen te laten knuffelen, om ze met hen te laten spelen. Want mijn man en ik hebben dat al mogen doen, voor de korte tijd die we kregen. Maar onze kinderen hebben dit nooit mogen doen, die kans zou ik ze willen geven. Maar helaas kan ik ze deze 10 minuten niet geven.......

natuurlijk mag mama ook wel eens verdrietig zijn...dan knuffel je jouw mannetjes maar een keertje extra. Heel veel sterkte vandaag! Knuffel!

Mooie blog. Veel sterkte met alles!

Ik weet niet hoe het is om zonder vader op te groeien daar ben ik eerlijk in maar mijn vader heeft op zijn 13de jaar zijn vader verloren. Wie mijn opa is weet ik eigenlijk niet want er werd niet over gesproken. Wie mijn schoonvader is weet ik nog minder, mijn man verloor zijn vader toen hij 2 jaar was. Ook over hem wordt niet veel gesproken en het is nu al 50 jaar geleden. Dan kom ik dus ook uit bij jou. Hij heeft er nu ook moeite mee want hij weet volgens hem niet wat hij moet doen terwijl hij het onwijs goed doet als papa. Je kinderen voelen echt wel aan dat mama niet zo'n goede dag heeft. Je mag ze best wel vertellen dat je zo rond deze dagen jouw vader extra mist. Daar is niks mis mee. Mijn broer en ik, hebben altijd geweten hoe onze opa er vroeger uitzag. Er hangt nog steeds een zwart-wit portret foto in de huiskamer van mijn ouders. Ik moet eerlijk zeggen dat mijn vader en zijn broers echt wel op hem lijken. Ik kan je alleen maar vertellen vanuit de positie als kind van een vader die zijn vader op jonge leeftijd verloor. Ik snap ook wel dat je liever iets van jouw beeld van je vader kon vertellen en dat het niet kan dat doet kort omschreven verrekte zeer. Zolang de herrinneringen worden verteld over je vader en door gegeven aan je kinderen zullen zij een beetje weten wie opa geweest zou kunnen zijn. Ik wil je heel veel sterkte wensen voor deze dagen.