ooh vervelend dit zo te moeten horen, mijn ouders waren altijd straight to the point tegen mij. mijm vriend kreeg niet eens een gedag van ze, ik was pas 16 en hij natuurlijk ouder. na anderhalf jaar nog niets veranderd maar ik was gelukkig met mijn vriend, wij wouden een kindje en zijn er voor gegaan. natuurlijk waren ze er niet blij mee en heb ik 3 jaar geen contact gehad met mijn vader, mijn moeder draaide na een half jaar bij, maar nog steeds hoorde ik via haar wat mijn pa van m vond. ondertussen waren we weer 2 jaar verder en kondigde de 2e zich aan, mijn vader was nog steeds niet te spreken. zijn dochte (ik ben t stiefkind) deed alles oooo zo geweldig, was van dr vriend afgegaan en had wat van dr leven gemaakt. ook zij kondigde een 2e zwangrrschap aan nadat mijn jongste 2 was, weer kreeg ik verweten naar mijn kop. tot ze toen de kleine 1 maand was van dr vriend afwas en weer een nieuwe had.. toen kon ik mijn mond niet meer houden, ik was tenslotte al 8 jaar bijna 9 jaar samen met dezelfde papa en was gelukkig in mijn leven. als die dit niet accepteerde stoorde t mij niet meer om m niet te zien, dat die dan maar naar zn oooh zo perfecte dochter moest gaan. de kleinkids zou ik m nooit afnemen, kinderen staan hierbuiten. maar nu na bijna 12 jaar relatie en zn eigen dochter alweer zwanger van een nieuwe vriend (na 13 relaties) begint hij de picture te snappen, al is het nog niet dikke vriendjes maar hij snapt dat ik gelukkig ben en dat hij daar nooit wat aan kan veranderen. en wil hij me blijven zien zal die ermee moeten leven.. hun hun geluk ik mijn geluk. houd t niet in, zeg waar het op staat en vraag wat de verwachtingen zijn, laat weten dat t jouw leven is en als t fout zou gaan ooit je wel je leven hebt geleerd zoals jij t wilt uitvinden. suc6 en srry for the long story

Oei! Vooral naar dat je het op zo'n manier moet horen. Helaas ook soortgelijk meegemaakt. Mijn partner werd (altijd alleen via mij) verweten dat ik veranderde (ja als je uit huis gaat word je zelfstandig, krijg je je eigen kijk op de wereld e.d.) Ik kreeg dat haarfijn te horen als hij bijv. even naar de wc ging.... Ik wilde hierdoor niet meer alleen naar ze toe en was elke keer weer uit het veld geslagen. Als je met ze in gesprek wilt gaan is het verstandig alles van jou kant goed voor te bereiden. Waarom denk jij dat ze denken dat hij niet goed voor je is, wat was denk je hun ideaalbeeld als patner enz. enz. Probeer een onafhankelijk persoon mee te nemen die het gesprek kan 'begeleiden' en waar nodig bijsturen. Ze kunnen namerlijk erg standvastig zijn, niet bereid jou argumenten en kijk erop te aanvaarden..... Het wordt anders zo'n gesprek, 2 tegen 1 en dan zijn het ook nog eens je ouders! Voorop staat wat jij wilt met je leven! Je kunt niet iedereen blij maken. Ik ben na jaren het gesprek aangegaan (mijn tante was erbij), had me goed 'gewapend' en het heeft me goed gedaan. Helemaal goed is het nooit meer geworden tussen mij en mijn ouders. Ik wik en weeg nog altijd mijn woorden bij ze... Ben enorm blij met mijn man, zou nooit meer zonder hem willen en kunnen en we hebben ondertussen samen 2 kinderen. Succes en sterkte het is niet niks!

Ga een gesprek aan met je ouders. " ik weet dat jullie in het begin niet zo dol op hem zijn, is dit verandert en zo niet wat is het aan hem dat jullie niet prettig vinden." " de reden dat ik dit wil weten Is dat we aan gezinsuitbreiding denken en ik niet wil dat mijn kinderen ooit het gevoel krijgen dat jullie hun vader liever zien gaan dan komen. Ze kunnen zeggen dat dit nooit zal gebeuren maar jij voelt het ook en kinderen pikken dat nog sneller op. Het is op deze manier geen aanval maar zo kom je er wel achter waarom ze problemen met hem hebben en misschien is dat op deze manier ook op te lossen. Succes

Misschien een hele gekke opmerking maar ik kan me zo voorstellen dat dat dit misschien wel helemaal niet zo perongeluk is of zeg ik nu iets heel erg geks