Goh dit is mijn verhaal, met mijn eerste dochter. Mijn nekharen gaan overeind staan als ik je verhaal lees. Je zo onbegrepen voelen, en door de maandenlange slapeloze nachten er aan onder door gaan. Brrrr... ik heb inmiddels 3 dochters ( dat ik dat aan hebt gedurfd na de eerste Haha ) nummer 2 was net geboren. En we bereidden ons voor op het ergste. Sliep ze alleen maar. Zo kon het dus ook! Wat een verademing! Baby’s kunnen ook leuk zijn. En dan nummer 3.. zeker niet zo lang en vaak gehuild als de eerste. Maar echt een hele pittige tante !! Gelukkig gaan jullie weer de goede kant op. En kun je weer genieten van je gezin. Het word alleen maar beter dikke kus

Je hebt er helemaal niets aan, maar ik begrijp je♥️.. Het is ontzettend zwaar en er is niemand die je kan helpen, je bent overprikkeld en dit moet slijten door positieve ervaringen.. Ik hoop dat je jezelf de tijd geeft om te herstellen van dit trauma (want dat is het echt) Mocht je behoefte hebben dan mag je mij een berichtje sturen, 🤗

Ik herken je verhaal heel erg van onze dochter nu 6,5 jaar geleden. Ook Sara heeft tot 3 x toe een week in het ziekenhuis gelegen ter observatie, uiteindelijk ook in t academisch ziekenhuis maar behalve reflux was er niks ernstigs. De jaren daarna ging het op en af, een super blij en tegelijk angstig meisje. Moeilijke motoriek etc. Sinds een half jaar weten we nu eindelijk wat er al die tijd al was, namelijk een zeldzame chromosoom afwijking waardoor alles waarin ze anders was de afgelopen 6,5 jaar op zijn plekje valt. Ik ben de neuroloog die er bij ons op aan drong het genetisch onderzoek te doen ontzettend dankbaar! Nu kunnen we Sara beter leren begrijpen en de wereld aanpassen aan haar behoeften. Sterkte en geluk gewenst met je lieve heerlijke meisje!

Respect, respect, respect. Wat doe je het goed. Zo veel respect!