Gecondoleerd met het verlies van jullie dochter. Wat een verdriet. En zo herkenbaar. In november 2013 is ons zoontje doodgeboren. Oorzaak onbekend. Ik wilde gelijk weer zwanger worden. En bijna 14 maanden later ( dus net) is ons zoontje gezond geboren. Ik rouw nog steeds, en dat houd je altijd heb ik gehoord van andere die helaas het zelfde hebben meegemaakt. De zwangerschap was niet leuk, altijd bang dat er iets zou gebeuren. En toen hij geboren was leek hij zoveel op mijn overleden zoontje. Ik heb een enorme dip gehad maar krabbel nu weer op. Hij is nu net 4 weken en ik merk dat ik begin te genieten. Ik ben blij dat hij er is en we er gelijk voor zijn gegaan. Voor mij helpt het bij de verwerking. Het is voor iedereen een ander moment. En ik merk dat het verdriet toch wel blijft. Maar dit mannetje is wel ons nieuwe geluk. Vergeten doen we ons andere zoontje niet maar hij krijgt een plekje waarbij ik niet steeds meer hoef te huilen. Maar als je gevoel zegt dat je er voor wil gaan dan moet je dat dien. Elke nieuwe stap brengt toch weer nieuw en oud verdriet, of het na een maand is of na een jaar. Wonden gaan weer open en je rouwt weer opnieuw. Sterkte de komende tijd en hopelijk hebben jullie over niet te lange tijd een mooi wondertje.

Onze dochter is 19 maanden oud. Halverwege mei (mijn verjaardag) ga ik mijn laatste pil slikken om mijn cyclus weer op gang te krijgen, maar doen nog wel even veilig. Na de verjaardag van mijn dochter (16 juli) gaan wij er weer voor. Heerlijk om op die manier alweer aan het aftellen te zijn. Ik wil ook alweer zo'n tijd een tweede, maar vond het niet handig om ze kort achter elkaar te hebben. Iedere menstruatie had ik huilbuien omdat dat 'mijn kindje' was, wat door de wc spoelde.. Ik snap dat het voor jou nog een stuk heftiger is. Maar zoals in eerdere reacties ook al gezegd: het klinkt alsof jij heel goed weet wat je wil en alsof je man het daarmee eens is. Ik zou zeggen: laat die andere mensen maar kletsen. Jullie voelen dat jullie gezinnetje nog niet compleet is. Jullie Lieke zal nooit vergeten worden en kan nooit vervangen worden. Het nieuwe baby'tje zal weer een eigen persoontje zijn. Je zwangerschap zal weer anders zijn. De bevalling zal weer anders zijn. Ik wens jullie heel veel sterkte in het verwerk en heel veel geluk in de toekomst (oeps, zit ik hier zomaar met traantjes in me ogen).

Als eerste.... succes en sterkte voor als de kleine bedenkt dat het tijd is om de wereld te ontdekken! :) spannende tijd! En je hebt een goed punt met "de angsten gaan niet magisch verdwijnen". Of ik nu een jaar wacht, twee jaar, 5 jaar of 3 maanden met het opnieuw proberen.... Moeilijk zal het altijd worden. Dank voor je mooie feedback!

Als ik jou blog zo lees, heb je voor jezelf al besloten dat jij er klaar voor bent om aan je derde kindje te beginnen. Je slikt de pil, maar het voelt niet goed, voor je man voelt het niet goed begrijp ik ook uit je verhaal,dus hij is het wel met je eens. Als jullie er samen hetzelfde over denken, jullie samen sterk kunnen staan in een nieuwe zwangerschap, denk ik dat het best goed zal komen. Lieke vervangen kan niet, dat is onmogelijk en je geeft zelf ook duidelijk aan dat niet te willen. Dat geeft (bij mij) al aan dat je bewust een 3e kindje wilt omdat dat goed voelt. Ik denk persoonlijk dat het nooit echt een plekje krijgt als je een kindje verliest en zowel, is dat een kwestie van jaren waarschijnlijk. Ik denk dat je voor jezelf goed moet bedenken of jullie er samen klaar voor zijn en natuurlijk ook of je lichaam het hebben kan op dit moment. Ik denk persoonlijk dat als je je gevoel af gaat, er geen foute beslissing is. (ik ben heel Down tot earth, absoluut geen wazig type) Ik wens je ontzettend veel sterkte nog met het verlies van Lieke. En heel veel sterkt met het maken van je keuze.