Lieve mama! Je bent hier niet alleen in, ik zit momenteel in hetzelfde schuitje. We wilde in Aug 2020 gaan kijken of het ons weer net zo snel. Gegund was. Oeps dat werdt iets eerder, mei 2020 teste ik postief en op 6 juli hoorde ik dat ons kindje met 7+5 weken was gestopt. Een jaar lang heeft mijn lichaam de tijd nodig gehad om te herstellen en weer een normale cyclus te krijgen. Tot aug 2021. Positieve test. Maar bloedingen met 6 weken. Kindje is blijven hangen op 4/5 weken. En nu weer wachten. Die vragen doen zeer! En die steken ken ik ook ❤️ het voelt zo alleen en het lijkt zo raar! Maar je bent niet alleen ❤️ Vraag de huisarts anders of je even een check mag krijgen? Een cyclus check en wellicht daarna een algemene controle om uit te kunnen sluiten. Blijf hoop houden ❤️ doen wij dat ook

Heel herkenbaar. Ik heb het hulp zoeken zelf ontzettend lang uitgesteld en had het er mentaal steeds zwaarder mee. Ik heb heel veel steun ervaren van een facebook groep specifiek voor secundaire kinderloosheid. Onze tijdlijn: juni/juli 2016 spiraaltje eruit laten halen, binnen 2 maanden zwanger, mei 2017 is onze dochter geboren. Mei 2018 begonnen met proberen voor tweede. Januari 2020 hebben uiteindelijk pas aan de bel getrokken en werden doorverwezen. Vanwege corona werd het laatste onderzoek (de HSG) dat in maart 2020 plaats zou vinden uitgesteld (oh, wat was ik teleurgesteld). In mei 2020 toch mijn onderzoek gehad en binnen 1 week zwanger! Januari 2021 is onze prachtige zoon geboren. Ter verdere info: Ze vonden bij mij geen verstopping bij de eileiders (dat kijken ze bij een HSG na), maar ze gaven wel aan dat het onderzoek zelf ook therapeutisch kon werken. Zoals ik het begreep zouden mijn kansen op natuurlijke zwangerschap 6 maanden lang verhoogd zijn. Ik durfde er toendertijd bijna niet op te hopen, maar in mijn geval bleek dat inderdaad het geval. Ik heb me achteraf wel vaker afgevraagd waarom we niet eerder hulp gezocht hebben, maar heb er (achteraf) ook vrede mee. Helaas heeft niet iedereen zo veel geluk als wij. Maar ook onder de groep die wel echt begint aan het medische traject zijn er wondertjes. Heel veel sterkte met jouw reis! Je bent zeker niet de enige, er wordt helaas veel te weinig over gepraat. Maar dat is eigenlijk ook niet zo gek als je soms hoort wat sommige mensen zeggen als je met secundaire kinderloosheid te maken hebt... je zou bijna zelf gaan geloven dat je "toch maar gelukkig moet zijn met het kind dat je hebt" en dat "mensen die helemaal geen kinderen lunnen krijgen het pas zwaar hebben". Mijn wijze les uit deze ervaring: Dat een ander misschien ook leed of verdriet heeft doet niets af aan jouw leed/verdriet/gemis. Jouw pijn mag er ook zijn, en hoeft niet te worden weggestopt omdat een ander het "zwaarder/erger" heeft. En nog belangrijker: hulp en steun zoeken is niets om je voor te schamen!

Hier was de weg naar een tweede ook lang. Niet dat ik niet zwanger werd, ik bleef het alleen niet. Ik vond het een eenzame weg, hoe langer het duurt hoe meer de omgeving vindt dat je er niet in moet blijven hangen omdat je al een kindje hebt. Maar de wens naar nóg een kindje kan net zo groot zijn als de wens voor de eerste. Ik heb grenzen verlegd waarvan ik zei dat ik ze nooit zo verleggen. Ik wil je heel veel sterkte wensen en ook succes, ik hoop dat de huisarts jullie verder kan helpen en jullie snel jullie tweede kindje in je armen kunnen sluiten.