Ik was zelf ook (net!) 17 toen mijn oudste werd geboren. Zij is inmiddels bijna 9 en ik dus 26, in deze jaren heeft zij er 2 broertjes bij gekregen en we zijn heel gelukkig met elkaar. Jong zijn hoeft zeker niet te betekenen dat het niet kan of niet zou mogen! Waarom niet? Ik was niet van het stappen/uitgaan en vriendinnen had ik heus hoor, maar ik was geen puber puber wat dat aan gaat, geen lang leve de lol en we zien wel. Nee op dat moment was het niet gepland maar vanaf mn 15e wist ik toch al dat het niet lang meer ging duren.. Ik wilde moeder worden, ik wilde een zin in het leven hebben.. Moeder worden was mijn droom. En waarom zou een tienermoeder een minder goede moeder zijn als een kersverse moeder van 30/35 jaar? Ja als je ouder bent heb je meer levenservaringen, maar ook de 30jarige zal bij onzekerheden haar moeder of vriendin bellen, waarom een 17 jarige dan niet? En waarom zou dat bij een tienermoeder ineens verkeerd zijn. Het meest lastige vond (en vind ik soms nog wel wat lastig) is dat je op.sommige plekken niet serieus genomen wordt. Zo was mijn moeder ooit mee naar het consultatiebureau en je raad het al, de arts praatte niet tegen mij hoor maar tegen mn moeder! Ik ben daar zo boos om geweest. En ja ook snap ik nog steeds niet waarom mensen er vanalles van vonden vinden maar niet het lef hebben het in je gezicht te zeggen. Vroeger (toen ik net moeder was) zei ik tegen mensen: 'ja ik ben jong moeder, je mag er alles van vinden maar als je niet weet hoe het is, kun je niet oordelen. Wil je weten hoe het is mag je me alles vragen'. Zo werd het bespreekbaar in mijn omgeving en ook voor bijvoorbeeld vrienden van vrienden. Mensen kwamen bij me vragen, echt oprecht vragen hoe het met me ging, hoe ik het vond als jonge moeder en of het zwaarder of makkelijker was als ik had gedacht. Ik was hier erg blij mee. Mensen namen me ineens serieus. Ik ben blij dat ik me zo open heb gesteld, het heeft een hoop vriendschappen gered in mijn geval en veel (voor)oordelen weggenomen. Meid, laat je niet uit het veld slaan!! Je bent geen mindere moeder omdat je jong bent. Blijf in je eigen kracht en geniet, geniet van het moeder zijn, geniet van je kleine en geniet van je geluk! Het is een zegen om moeder te mogen zijn/worden, jong of oud!! Het is niet altijd makkelijk maar at the end of the day it's all worth it, every day again! Blijf bij jezelf, leef voor je geluk en wees blij!! Wens je veel kracht en geluk met je kleine samen en geniet!

Hallo Belle, Wat moet het moeilijk zijn dat op jouw school niet mag geweten zijn dat je een zoontje hebt. Ik kan me voorstellen dat je elk klein dingetje dat je kleintje nu weer kan, wil delen met je vrienden. Ik vind het sterk van je, dat je je school af wil maken. Uit je tekst blijkt een volwassenheid die je bij sommige volwassen vrouwen niet vindt. Ik moest lachen, toen ik las dat je soms in blinde paniek naar je mama belt. Ik ben 36 en een jaar geleden voor het eerst mama geworden. Zeker geen tienermoeder dus. Maar ik bel ook wel eens naar mijn mama hoor, om haar raad te vragen. Je hebt gelijk als je zegt dat alle mama's die eerste keer moeilijk vinden. Naar het schijnt is een tweede kindje al veel gemakkelijker. Ik kan ook begrijpen dat mensen denken dat tienermama's te jong zijn om een kind te krijgen. Het is ook een feit dat tieners de levenswijsheid niet hebben die volwassenen wel hebben, ook al denken ze dat vaak wel. (Ik dacht dat ook hoor, toen ik tiener was.) Volgens mij is het zo dat voor de eerste keer mama worden voor geen enkele vrouw gemakkelijk is. Het is veel werk, wennen, vermoeiend, soms heb je helemaal geen zin en moet het toch,... Maar een tiener krijgt er nog heel wat moeilijkheden bovenop. Een studie om af te werken, een deel jeugd missen, (ook al denk je nu van niet, waarschijnlijk zal je daar later wel anders over denken.) misschien vriendschappen die zullen verwateren, ... Dus ook ik ben bezorgd als ik hoor dat een tiener zwanger is. Maar een tiener heeft ook meer energie dan ik heb, bijvoorbeeld. Je hebt zeker ook gelijk dat het niet is omdat iemand ouder is, dat die ook 'volwassen' is en de verantwoordelijkheid van een baby aan kan. Daar ken ik ook wel een aantal voorbeelden van. Ik ken jou helemaal niet. Maar na het lezen van je tekst, denk ik dat jij een prima mama bent. Gelukkig heb je ook een mama waar je kan op terug vallen. Want die hebben we als 'nieuwe' mama's echt wel nodig. Als het je echt te veel wordt, vraag aan je mama of iemand anders die je vertrouwd of je kleintje daar eens mag logeren. Het zal je zo'n deugd doen om ook eens een dagje rust te hebben. Al ben ik zeker dat je na die dag dolblij zal zijn om je kleine ventje terug in je armen te kunnen houden. :)

Heel leuk om te lezen !! Ik was ook 16 zwanger 17 bevallen. Ben nu 21 jaar en heb 2 kindjes. Er zijn indd mensen die hier moelijk overdoen. Ik kan me daar echt aan ergeren.. kom ik in de winkel vragen ze hoe oud je bent en dan krijg je te horen.. wow vind je dat niet zwaar ? Heb je geen spijt ? En je jeugd dan ga je nog wel uit ?? Zo hoe jij het verteld geweldig !

Wat een onzin dat je op je 17 geen moeder kan zijn. Ben zelf 30. Mijn dochter 1 heb ook echt mijn momenten van doe ik het wel goed? Wat nou als? En ook in blinde paniek mijn moeder bellen is echt wel voor gekomen. Als mijn dochter jong zwanger is zullen we er voor haar zijn net zoals mijn moeder er voor mij is! Ik wil ook nog graag een avondje weg zonder onze dochter. Vind het heel prettig dat ze dan bij oma mag slapen. Of je dat nou voor je 17 jaar oude dochter of 30 jarige dochter doet. Wat is het verschil? Garanties zijn er niet het leven. Wij zijn 12 jaar samen en 5 jaar getrouwd. Maar wie zegt dat het eeuwig zo blijft?! Geniet van je leven, zoals jij het wilt!