Oma is bij ons volkomen afwezig. Mevrouw is alleen maar met zichzelf bezig en de kinderen mogen hun handjes dichtknijpen als ze op hun verjaardagen komt. Ik denk dat we haar al met al misschien 4 of 5 keer per jaar zien. Tel daarbij op dat ze mij (haar schoondochter) continu zwartmaakt en probeert te stoken tusen mij en mijn partner (haar zoond us) en tel uit je winst. Dus heel eerlijk en bot gezegd, als ze zou vallen...dan zoekt ze het maar uit.

Ik had ook zo'n oma en het voorrecht op een grote familie die dicht bij haar in de buurt woonde. Jou verhaal is zo herkenbaar. Helaas is mijn oma op 92 jarige leeftijd helaas overleden in het bijzijn van haar familie, Elke dag kwam er wel iemand bij haar langs. Beterschap voor jouw oma

Dat klopt. Mijn oma is ook altijd zeer kort aan de telefoon (komt van vroeger, zuinigheid enzo) dus bellen doe ik ook nooit. Ik stuur wel af en toe een kaartje en een fotootje. Omdat we niet meer in de buurt wonen komt er van bezoeken ook niet veel meer. Gelukkig heeft ze nog heel veel andere kleinkinderen wél in de buurt wonen.

Zulke dingen zijn toch altijd even schrikken. Mijn oma woont in een verzorgingshuis. Ze heeft ons zoontje wel ontmoet en heeft ook een foto van hem op haar kamer die ze in het begin nog trots liet zien. Maar ze is steeds meer in de war de laatste tijd. Ze vraagt mijn moeder steeds wie nou ook weer een baby had gekregen en de laatste keer dat mijn moeder er was dacht ze dat mijn moeder een verpleegster was... Soms is ze nog wel heel erg bij en dan vraagt ze ook altijd hoe het met ons gaat, maar het word steeds moeilijker... Ik ben er wel eens bang voor dat de keer dat we haar ons zoontje hebben laten ontmoeten de laatste keer was dat ik haar in leven gezien zou hebben... Maar eigenlijk durf ik ook niet goed langs te gaan, omdat ik haar nu nog als een relatief sterke en vitale vrouw herinner...