Herkenbaar hoor! Onze Suzannah is geboren met hersenvliesontsteking en ik kan nog steeds niet goed kijken naar de foto's met alle toeters en bellen aan haar lijfje. Het leven in het ziekenhuis na de bevalling vond ik ook heel heftig. Niet alleen het verhaal van je eigen kindje maar ook alles om je heen. Het besef dat het anders had kunnen lopen was ons in het ziekenhuis al heel duidelijk. Ze bleven ons maar vertellen dat wij van ons kindje moesten genieten en dat hun zich wel druk maakte om haar gezondheid. We werden heel goed opgevangen en daardoor heb ik wel heel erg van haar genoten. Ze is nu 3jr maar ik herinner me die tijd als gister. Onze oudste dochter is met 4wkn geopereerd en bij haar waren we bijna te laat geweest. De artsen vonden dat ik me druk maakte om niks......toen uiteindelijk duidelijk werd dat het heel ernstig was kregen we te horen dat als we een paar uur later waren geweest ze niks meer voor haar hadden kunnen doen. Ze had een verdikte spier tussen maag en darmen en al haar melk kwam er weer uit en ze was volledig uitgedroogd. Dat zijn dingen die je nooit meer vergeet......ze is nu net 5 geworden

Wat heftig. Ik kreeg al tranen bij de eerste zinnen. Als mama kun je zo meeleven... Als ik het zo lees staat het nog heel vers in je geheugen na 4,5 jaar. Je schrijft het alsof het gisteren was.

Heel veel sterkte. En veel kracht toegewenst voor jullie allemaal

Jeetje...lieve belliebel! Ik zit hier ook met een mannetje van 10 dagen oud en heb de tranen in mn ogen. Wat zul je geschrokken zijn !! Wat goed dat je je moederhart gevolgd heb! Wat is een leventje toch kwetsbaar...hoop dat je dinand snel weer in je armen kunt sluiten en mee kunt nemen naar huis.