Dank je wel. Mooie uitspraak van die vader van drie keeridnn. Het is zeker niet makkelijk om een kind met Down op te voeden, maar het hebben van een kind zonder Down is ook geen garantie voor een makkelijke opvoeding, daar ben ik wel achter. Wij hebben een tijdje de hulpverlening buiten de deur gehouden, puur om zelf tot rust te komen. Nu kunnen we er weer tegenaan en kost het stimuleren en herhalen ook minder energie. Mooi om te lezen dat jij het ook zo ervaart zoals beschreven in mijn blog.@Robbert: Zet een groep keeridnn bij elkaar en geen enkel kind is het zelfde, Down of geen Down. Ook de snelheid en wijze waarop iets opgepikt wordt verschilt van kind tot kind, dus die zin kan je spreken van niveaus. Maar wat doet het er toe? Een kind kan beginnen op een VMBO en eindigen op een universiteit. Welk niveau heeft dat kind dan (gehad)? Het niveau waar wij naar streven is het hoogst haalbare niveau van geluk en ook dat hebben wij helaas niet volledig in de hand.Vergelijken is inderdaad een valkuil. Ik heb het gevoel dat we daar door oa het ConsultatieBureau en het werken met de methode Kleine Stapjes wel toe gedwongen worden. Onze keeridnn worden voortdurend afgezet tegen gezonde' keeridnn. Een van de redenen dat wij ook alleen voor de prikjes nog op het CB komen.Ami geeft het tempo aan, jullie bieden hem alle mogelijkheden om zijn tempo vast te kunnen houden. Soms zal het hollen zijn, soms stilstaan. Althans, dat is bij Olivier het geval. Wat is nou mooier dan een kind te laten zijn wie hij is en wil zijn. Jolanda heeft dat vanavond mooi omschreven in een comment bij De Ongenode Gast': Ik heb eens in een boekje voor loes geschreven: Ik hoop dat je later wordt wie je bent en niet wat andere mensen van je maken of wat er van je verwacht wordt. Dit gun ik ook jou Olivier! Wat nou niveau, je bent wie je bent, toch?