Hi Mamalove, Wat een heftige periode heb je al doorgemaakt, ik begrijp helemaal waarom je je zo voelt. Ik ben precies een maand geleden bevallen van onze 2e dochter en dus zit de eerste heftige maand er alweer op voor mij :-) Ik moet zeggen dat ik tot het einde een dubbel gevoel had over de komst van ons 2e kindje, ik voelde me erg schuldig naar onze oudste dochter die pas 15 maanden was toen en tegelijkertijd keek ik enorm uit naar nog een kleintje erbij. De bevalling heeft bij mij geholpen een band te scheppen met onze 2e dochter, het was een thuisbevalling en dit heb ik als een super speciale bevalling ervaren. De 1e week voelde ik me vreselijk schuldig naar onze oudste dochter omdat ik weinig aandacht en tijd voor haar had. Ook het slaapgebrek helpt dan niet echt mee om dat roze wolk gevoel te krijgen. Maar na de 1e week voelde ik met de dag meer liefde en een grote band met onze kleine. En nu, een maand later voelt het net zo speciaal als met de eerste. Misschien nog wel specialer zelfs omdat je alles bewuster meemaakt, je bent minder onzeker en je kan dus veel meer genieten van de kleine dingen. Ik kan nu oprecht zeggen dat ik een balans heb gevonden met het verdelen van mijn aandacht en liefde en nu voel ik me gewoon ontzettend gezegend met 2 gezonde en tevreden meiden! Ik weet zeker dat je je na de bevalling precies hetzelfde zult voelen, de liefde voor je kinderen groeit met de dag en wanneer je baby echt daar is, zal je zien dat je je druk hebt gemaakt om niets :-D Heel veel succes met de laatste loodjes, hopelijk heb je iets aan mijn verhaal. Liefs. Stephanie

Hoi Anne en Stephanie, Hoe is het nu met jullie? Zijn jullie ondertussen goed bevallen van jullie 2e muppet? En hoe voelt het nu, ná de zwangerschap? Ik was aan het googlen naar verhalen over een 2e zwangerschap waarbij je minder enthousiast bent dan de 1e en vond jullie verhaal. Ik ben nu bijna 33 weken zwanger van de 2e en al vanaf het begin ben ik minder enthousiast. Voor ik de eerste kreeg had ik nog een miskraam gehad. Bij de 2e zwangerschap (1e echte kindje) had ik het gevoel dat alles wel goed zat, want 2x een miskraam achter elkaar, hoe groot was die kans? Maar bij dit kindje was ik wel weer bang op een herhaling. Ik heb me in het begin dus erg afgezet van de zwangerschap, omdat ik dacht dat het nis zou gaan. Maar dat gebeurde niet en ons 2e kindje blijkt prima gezond te zijn tot nog toe. <3 Toch kan ik nog steeds niet enthousiast worden bij het idee dat er een tweede komt. De eerste was een wat huilerige baby met het KISS syndroom en heb daarom de babytijd als zwaar ervaren. Daarna kreeg ik een depressie. Toen deze net over was raakte ik zwanger van ons tweede kindje. Alles bij elkaar voel ik me flink schuldig over het gebrek aan enthousiasme, ondanks dat ik toch echt liefde voel als ik mijn kindje voel trappen. Ik maak me gewoon ontzettend zorgen over de laatste weken van de zwangerschap en het eerste babyjaar. Begrijp me niet verkeerd, de liefde die ik voel voor nummer 1 én 2 is onbeschrijfelijk. Ik hou zo veel van hun alle twee (nu al). Ik ben dus wel erg benieuwd hoe het nu met jullie gaat! Valt het uiteindelijk allemaal mee als kindje nummer twee er is?

Hi Anne, Bedankt voor je reactie en wat fijn dat het herkenbaar is! En je hebt absoluut gelijk, een zwangerschap blijft absoluut een wonder en dat voelt ook echt zo. Toch ervaar ik het nog steeds zo op dit moment, ik vergeet het inderdaad ook regelmatig. Hopelijk gaat het meer leven voor me wanneer we het geslacht weten, dan wordt het voor mijn gevoel toch wat tastbaarder. Weten jullie al wat jullie krijgen?

Hoi! Ik begrijp je volkomen en ik ervaar het precies zo. Ik vergeet ook heel vaak dat ik zwanger ben. Inmiddels ben ik al 17 weken zwanger. Toch is en blijft zwanger zijn een grote wonder. En ik ben ook erg dankbaar. Maar zulke bijzondere gevoelens als bij mijn eerste kindje heb ik niet. En af en toe voel ik me schuldig. Hoe gaat het nu met je? Ervaar je dit nog zo? Heb je er iets mee gedaan met die gevoelens? Succes met de laatste loodjes!