O zo herkenbaar. Zelfs na het lezen van je blog krijg ik al tranen in mijn ogen. Zo ontroerend kan die kleine gebaartjes zijn. Ow en die dame naast je, die snapt het waarschijnlijk ook maar al te goed.

Behoorlijk herkenbaar hoor Kaat. Ik moet sinds de geboorte van mn dochters ook veel huilen. Meestal van geluk of van die kleine genietmomentjes. Ook bij het kijken van series, films of programma's is het raak. Binnen no time tranen.

En of ik dit herken Kaat. Ik was altijd al erg emotioneel maar na de zwangerschap is het nog erger geworden met films, series, en ook met de kleine dingetjes in het leven. Als ik mijn vriend weer op haal van de trein en zie hoe Quin naar hem toe rent, elke keer weer hou ik de tranen niet binnen. Maar ook als hij iets nieuws doet of nieuwe dingen zegt die mij raken dan komen de tranen al weer.