L Heel

11 jaar geleden

***UPDATE*** Het is achter de rug! Afgelopen donderdag mocht ik me om 10.00 melden in het ziekenhuis. De dagen ervoor was ik echt afscheid gaan nemen van het idee om ooit nog zwanger te zijn en een nieuwgeboren babietje in mijn armen te mogen dragen. Toch ben ik niet gaan twijfelen gelukkig, voor mij is het goed zo. Om half 12 werd ik de OK ingereden en kreeg ik een infuus, wat gelukkig geen pijn deed. Voor ik het wist was ik al heerlijk aan het slapen. Toen gebeurde er iets heel bijzonders…. Ik kreeg in mijn hoofd een soort van ‘gesprekje’ met de kindjes die nog graag bij mij hadden willen komen. Ik legde ze uit dat ik heel veel van hen allemaal houd, maar dat het voor mij niet meer te doen is om zwanger te worden en te bevallen. Dat het bovendien op de wereld zo best niet gaat. Ze hebben mij toen gerustgesteld en hebben gezegd dat ze op mij zouden wachten… Krijg nog een brok in mijn keel als ik het zo teruglees. Hoe mooi is dat! Ik werd wakker in de uitslaapkamer en had nogal pijn in mijn buik, rug en benen. Vooral in mijn rug, het gevoel van rugweeen. Aangezien het dan bijna niet uit te houden is op je rug begon ik posities te zoeken om van die druk af te komen, maar helaas lukte dat niet. Toen kreeg ik wat morfine in mijn infuus en toen zakte dat gelukkig weer. Ik was om 16.00 alweer thuis, ik kreeg mijn beschuitje en kopje thee prima weg. Nu, 3 dagen later, heb ik nog steeds wel pijn in mijn buik, maar met een paracetamolletje erbij is het prima uit te houden. Het is voorbij :) De littekentjes zijn bijna onzichtbaar en ook al vrijwel genezen, dus ik ben erg tevreden met hoe dit is verlopen. Bedankt voor het meeleven de afgelopen tijd!