Nou, Saskia je zegt het al van jezelf….je bent inderdaad erg BOT… en vervelend voor je dat je zo’n rothumeur hebt. Maar verder spendeer ik hier verder geen woorden meer aan….. Wat leuk Ljvanaken dat je zo open schrijft over papadag! Onze dochter is ondertussen alweer bijna 4 jaar oud…. En ik herken jouw verhaal zeker! Onze dochter was 5 maanden toen ze haar eerste echte ‘papadag’ had…en dat is heel anders als een paar uurtjes met haar alleen…Ik had zelf bij mijn man’s eerste ‘papadag’ (hoe neurotisch ook) een hele gebruiksaanwijzing geschreven… een heel A4tje vol geschreven van uur tot uur hoe ik een doordeweekse dag met mijn dochter had inclusief haar eet, slaap patroon etc. …. En ook met extra tips wanneer ‘wat te doen’ etc. …. Mijn zus en mijn moeder moesten erg hard lachen toen ze dat A4tje zagen hangen op de koelkast… Maar waar het om gaat; mijn man was er heel erg blij mee! Voor zijn gevoel stond hij er niet helemaal allen voor….Mijn man’s eerste papa dag was voor hem ook verschrikkelijk spannend… en hij was heel erg blij met dat A4tje vol met tips….Mijn man heeft zeker de eerste 2 maanden vaak het A4tje geraadpleegd… na verloop van tijd kreeg mijn man ook steeds meer de slag te pakken, en was hij het ook gewend, en deed hij (en nu nog steeds) veel dingen anders dan dat ik het doe….en jazeker laat ik ‘m daar lekker z’n gang in gaan!!!! En voor geen goud!!! Skippen wij de papadag die heel erg belangrijk is geworden voor zowel mijn man als mijn dochter! Toen ons meisje voor het eerst naar huis mocht na haar geboorte (prematuur, erg ziek en 2 maanden ziekenhuis) was ik doodsbang om alleen te zijn met onze dochter. En ben dus ook niet alleen geweest met haar. Toen ze 3 weken thuis was ben ik voor het eerst met haar alleen geweest…. en misschien raar (maar voor mij niet)….maar elke week (dat heeft nog wel zo’n 2 maanden geduurd) heb ik gemiddeld toch wel zo’n 3 x gebeld met het consultatiebureau/hulplijn of kinderarts om vragen te stellen waar ik op dat moment hulp bij nodig had.

Beste Saskia, Jammer dat je zo reageert op mijn blog. Naar mijn mening is deze website bedoeld om ervaringen met andere moeders uit te wisselen en niet om commentaar te geven op elkaar. Zeker als deze gebaseerd zijn op vooroordelen. Alsof iemand die betrokken is met haar dochter gelijk moeite heeft met loslaten. Gelukkig weet iedereen die me kent dat dat absoluut niet het geval is en ik eerder zal doorslaan naar de andere kant. Via mijn werk weet ik hoe het is als baby's heel eenzijdig worden verzorgd en heb absoluut niets aan te merken op mijn man. En ja, hij had een paar weken vrij genomen zodat we na de eerste kraamweek samen voor haar konden zorgen. Wat maakt het ook uit hoe ik het noem; het gaat er om dat iedereen begrijpt waar het om gaat, en ja ik heb ook twee mamadagen, en ze heeft twee omadagen. Volgende week mag ik gelukkig weer gaan werken en zie daar heel erg naar uit. Eigenlijk wil ik me niet hoeven te verdedigen hier, heel jammer.

Wat een ontzettend rolbevestigend verhaal en wat een "geweldige" mama. Papadag... alleen het woord al. Jij hebt mamadagen? Kom op, je bent gewoon een dag thuis en nu je een kind hebt, heb je die zorg er bij. Je partner had nog geen idee wat een baby inhoudt? Dan heb je de afgelopen maandjes iets niet goed gedaan, volgens mij. En laat hem het toch lekker op zijn manier doen. Ga jij echt om de twee uur op je telefoon kijken terwijl je naar de sauna bent? Lekker ontspannend dagje zul je gehad hebben. En je maar druk maken of het thuis wel goed gaat zeker? Hoe stelde je partner zich op toen jij na vertrek van de kraamhulp het alleen mocht doen? Toen checkte hij ook elk uur even of het wel goed ging? Joh, laat mannen toch. Jij hebt een ritme met je kind, hij heeft een ritme met z'n kind. Dat zal niet hetzelfde zijn. Maar is dat slecht? En wie zegt dat jouw ritme beter is? Laat ze lekker samen. Dat overbezorgde moedergedoe. Ga dan niet werken en blijf thuis om zelf voor je kind te zorgen. Ja, ik ben daarin nogal bot. Je maakt een keuze om te gaan werken en dat betekent dat je iets gaat regelen voor je kind. Wat je ook regelt, het zal niet zo gaan als jij zelf zou doen. So be it. Dat was de consequentie van je keuze. Als je dat niet los kunt laten, moet je je afvragen of je wel wilt werken. Je wordt toch niet zo'n moeder die om het half uur naar de oppas gaat bellen of het wel goed gaat he. En dan aan de telefoon met je baby praten terwijl je collega's zich fronsend afvragen of jij wel helemaal goed snik bent...