Dank je wel voor je reactie. Ik ben het volledig met je eens wat betreft het feit dat we voor altijd aan elkaar verbonden zijn en dat er daardoor situaties ontstaan die voor de volwassenen misschien niet altijd leuk zijn maar die horen er wel gewoon bij. Part of the deal zeg maar. Ik vraag me alleen af of je mijn verhaal goed hebt gelezen? Ja ik wil nu en straks heel graag samen overleggen, samen ouders zijn en in harmonie met elkaar omgaan. Soms is het toegeven, in het belang van je kind, maar waar is die grens van (toe)geven wanneer je respectloos wordt behandeld? Dat is een beetje mijn dilemma.

Ooit vond je elkaar leuk, zo leuk dat je samen besloten hebt om een kind te krijgen, daardoor ben je voor altijd met elkaar verbonden leuk of niet. Is het echt zo erg om samen iets te doen? Is het niet gewoon volwassen om samen iets te doen met je kind en daarover goede afspraken te maken ( wie betaald wat enz.) straks wil je toch ook samen kunnen overleggen over je kind, ouderschap is soms ook een beetje toegeven.

In alle eerlijkheid, waarom zou je? Hij vindt je een slechte moeder en verwijt je lelijke dingen maar wilt wel een dagje uit met je? Nee, dit gaat het probleem enkel voeden. Stel je gaat naar de efteling en je smeert boterhammen maar hij wilt friet eten? Je zoontje wil dat ding van 50€ maar je zegt sorry lieverd dat kan nu niet. Dan gaat hij zeggen kijk je wilt het hem niet geven. Jullie zijn gescheiden elk zijn leven, je wilt het beste voor je kind dat is het doel. Je komt overeen voor het kind en geeft hem een stabiele plek. Hij moet de woede een plaats geven en jij moet rust vinden.