Weet niet helemaal of de koptekst ook daadwerkelijk te maken heeft met de 'inhoud' van je blogje....want heb het idee dat het meer een ' zorgenkindje' is.....maar ik werd wel door de koptekst getriggerd. En wil graag toch reageren op 'lievelingskind'. Mijn moeder heeft 4 kinderen.. en vanaf mijn 4de! jaar begon ik het al te herkennen. Die ontroerde glimlach en glunderende ogen, vol lof en liefde praten met anderen/familieleden, vol enthousiasme over kleding, uiterlijk en hobby's en studiekeuze.... Deze gedragingen van mijn moeder golden uiteraard niet voor mij, maar waren bestemd voor mijn andere zusjes. In mijn jonge jaren heb ik hemel en aarde bewogen om op een betere voet te staan, en geschreeuwd om haar aandacht. Zelfs mijn zusjes hadden het al door op jonge leeftijd en gaven mijn moeder wel eens een standje. Begrip heb ik er niet voor.... ik kan het op volwassen leeftijd een plekje geven. Het beschadigd alleen wel een hele boel. Onzekerheid, nooit goed genoeg, en liefde. Heb heel lang gedacht dat ik mij aanstelde, mijzelf in een slachtofferrol aan het drukken was, en dat het allemaal mijn eigen schuld was. Helaas merk ik het soms ook wel eens in mijn omgeving met andere mama's. En dan draait mijn maag letterlijk om:(...Het is voor mij ook een soort van missie geworden om dit op een subtiele manier die andere mama's en papa's duidelijk te maken. Dit is overigens niet makkelijk.... maar mama's en papa's zoek een oplossing om hiermee om te gaan, blijf praten met je kinderen en zorg dat je altijd een spiegel voor houdt en zoek naar dingen wat je verbindt.

Nouja ik weet het niet. Ik zou je toch willen adviseren om dat iets minder te uiten. Ik was níet het lievelingskind, mijn moeder trok mijn broertje in álles voor en dat doet ze nog steeds, terwijl ik 27 ben en mijn broer 25. Stefan dit, Stefan dat, Stefan zus, Stefan zo. Laatst zei ik er een keer wat over tegen mijn moeder. Dat Stefan voor altijd en eeuwig haar engeltje is die niks verkeerds doet. Ook al zit ie elk weekeinde aan de snuifsels en pillen. Dat zou ik eens moeten doen, dan zou het huis te klein zijn. En dat is zo met meerdere dingen. Heb nu ook nog maar nauwelijks contact met mijn moeder, omdat ze zich niet interesseert in mijn leven, enkel in dat van mijn broertje. Geloof me, je andere 2 kinderen voelen dat. Dat is wat ik wil zeggen.

Precies mijn gedachte! Het is geen lievelingskind, maar een meisje dat net iets meer liefde nodig heeft ter compensatie voor wat ze allemaal buitenshuis meemaakt.

de meeste reacties op fb zeggen eht ook, je hebt geen lievelings kind je hebt een zorgen kind. Een kindje die gewoon meer aandacht nodig heeft. Je doet het niet omdat je het wil of omdat je har echt leuke en beter als je rest vind maar omdat ze het nodig heeft. Ze heeft je gewoon meer nodig als de rest. Zo lang jij het zelf ook maar door hebt en de rest ook de aandacht geeft die ze verdienen, niet persee nodig hebben maar wel verdienen, is er in jou situatie echt niets aan dehand hoor!!!