Ik vind het zelf erg dat je je partner een peuter noemt, oké het is irritant als alle was op de grond verdwijnt, maar je kan toch als je wilt wassen even vragen, joh zet jij de wasmachine even aan, of wil je even helpen met het bed afhalen of iets anders dat gedaan moet worden. Je moet dan ook wel echt een rotzak hebben als hij zou zeggen nee, je kan eventueel de wasmachine al instellen zodat hij alleen alles erin hoeft te mikken en aanzetten.

Jeetje, nou je bent zijn partner niet zijn moeder hoor. Als zijn moeder vindt dat hij niks hoeft te doen komt zijn moeder maar lekker schoonmaken bij jullie. Maar als zijn moeder daar geen zin in heeft, dan heeft hij helaas geen moeder meer die achter zijn kont opruimt en zal hij het zelf moeten gaan doen. Want jij bent zijn partner, niet zijn moeder. We leven in 2017 en niet meer in 1917. Jammer dat veel zonen nog wel zo zijn opgevoed, maar de realiteit is dat wij vrouwen ook vaak werken én daarnaast ook een sociaal leven mogen hebben.

In dit soort relaties is het wachten op het moment dat een van de twee een beetje aandacht krijgt van de buurman /-vrouw / schoolpleinvader / vrouwelijke collega of nog erger, op een chatpagina of app en zich weer wat gewaardeerd voelt. Dan leef je nog een paar jaar langs elkaar heen voordat je toch uit elkaar gaat met de woorden "dan ga je toch bij me weg!" En dat de ander zegt: "misschien is dat wel beter ja!" Ik heb het al zo vaak om me heen gezien. Ik zou er wat aan proberen te veranderen meid, voordat die bom barst. Succes ermee en wat Rebecca zegt, je bent geen voetveeg en verdient beter!

Vreselijk lijkt me dat om zo'n man te hebben. Daarmee ga je het toch niet redden tot je pensioen?