Ik leerde mijn huidige vriend 5 jaar terug kennen toen ik al een dochter had van 3. Hij was bijna 20 en ik was 22. Nu 5 jaar later en nog 2 dochtertjes erbij zijn we nog steeds samen. Ook heeft hij de oudste erkend en kent zij hem ook alleen als papa. Hij was op t eerste gezicht niet echt mijn type maar een vriendin van mij (zijn zus) zei meid als je het niet probeert weet je ook niet of het wat is.

Oh, en hij is werkelijk een schat voor mijn dochter. Ook toen ik 3,5 week in het ziekenhuis lag ivm mijn zwangerschap, heeft hij al die tijd voor haar gezorgd. En vanaf 19e week zwangerschap, elke week 3 uren met mij in de auto naar het ziekenhuis in Leiden. De tweeling kwam 10 weken te vroeg. Na de bevalling dus ook nog eens 10 weken ziekenhuis op en neer. We hebben het hele traject samen doorlopen. Als een blok staan wij in ons gezin. Dat is mijn man! En wat ben ik trots op hem! Ja Syn... Ze bestaan hoor!

Ik was ook alleenstaande mama vanaf dat mijn meisje 6 maanden was. (Ze is nu inmiddels 7 jaar oud.) Dit beviel mij ook prima, ik hoefde geen man meer in mijn leven. Ik had wel een man waar ik af en toe wel eens mee rommelde, in de weekenden dat mijn dochter bij haar vader was, over een periode van 4 jaar. Wij zeiden altijd, voor de fun, en verder niks. Dan had hij weer eens een vriendin, dan had ik weer eens een vriend, toch werd dit allemaal niks, en altijd kwamen wij altijd weer bij elkaar terug. Hij heeft ook een dochter (8) uit een vorige relatie. Ze vroeg of ze mij Mem mocht noemen, (Fries voor Mama), omdat ze vindt dat ik voor haar een mama ben. Een beter en dankbaarder compliment kan ik me niet wensen, Ik houd ook echt heel veel van haar. Zij is mijn bonusdochter zeg ik altijd. Haar vader en ik zijn inmiddels getrouwd, en hebben we een 6 maanden oude meisjes tweeling erbij. Zo zie je maar hoe de dingen kunnen lopen. Zoek het niet, want hij komt op je pad, en kan dichterbij zijn, dan je zelf beseft. Jouw tijd komt ook nog wel... Heb geduld :) Veel liefs

Hi Ro, wat lief dat je zo veel moeite heb gedaan om mij een hart onder de riem te steken. Dat waardeer ik echt. De good guys zijn inderdaad niet voor het oprapen. En netwerken vind ik zelf ook een beetje moeilijk. Ik wil niet desperate overkomen (want dat ben ik ook zeker niet), maar zou het gewoon zo fijn vinden om dat gezinsleven te kunnen ervaren, zoals ik het eigenlijk voor ogen had toen ik zwanger werd van mijn dochter. Ik zal je een mailtje sturen, zodat we verder kunnen babbelen. Liefs, Syn.