Ik heb groots respect voor je positiviteit. Ik vind het bijzonder hoe je erover schrijft. Ik leef erg met je mee. Door de jaren heen heb ik zelf 3 miskramen gehad (niet in zo'n ver stadium maar met 6, 9 en 14 weken) en dat was al een hele kluif om te behappen. In december van dichtbij vergelijkbaar met jou verhaal meegemaakt, dit kleine meisje werd met 24 weken stille bewoner van deze wereld*, de wereld is soms zo verschrikkelijk oneerlijk :( Inmiddels ben ik zelf mama van 3 gezonde kinderen en kan volop van ze genieten. Een baan heb ik niet. Natuurlijk mis ik het werken wel (leuke collega's, werk waar je blij van wordt en niet alle dagen thuis zitten) maar met mn kleine man nu 7 maanden en de oudste 2 op school, moet ik zeggen dat ik het ook wel even lekker vind zo. Mijn tijd komt nog wel. Ik kom wel weer aan het werk. Maar weet je, kinderen worden al zo snel groot. Voor je het weet fietsen ze alleen naar school, beginnen ze te puberen (mijn 9 jarige dochter begint daar nu al mee!), gaan ze naar de middelbare en ben je hoofzakelijk die zeurende ouderwetse moeder waarvan ze geen kus meer willen hebben want daar zijn ze dan echt te oud voor hoor, of mama zet me maar op de hoek af bij het feestje want ik wil echt niet dat ze jou zien hoor! Nog niet te spreken over de eerste echte vriendjes/vriendinnetje, op stap gaan en uit huis.. Poeh ik moet er nog niet teveel aan denken. Ik ben voorlopig wel blij om thuis te zijn, ik kan nu volledig en heerlijk genieten van mijn kinderen. Niet dat werkende ouders dat niet kunnen of doen, maar toen ik nog werkte had ik zelf vaak het gevoel dat ik veel miste van de mooie en bijzondere momenten. Zo was mijn dochter " ineens" zindelijk en kwam mijn zoontje eens van de opvang met zijn halve gezicht geschaafd en bebloed, van de leidster hoorde ik dat hij was gevallen, hij heeft letterlijk gehuild tot het moment dat ik hem omhelsde bij het ophalen (ze konden hem niet troosten/stil krijgen want hij wilde alleen maar mama. Dat was 2,5 uur nadat het was gebeurd!) mijn moederhart brak! Wat voelde ik me intens verdrietig dat ik er niet voor hem had kunnen zijn, dat ik hem niet had kunnen troosten, hem vast had kunnen houden en dat hij zoveel verdriet had gehad.. Daarnaast heeft de opvang een flinke uitbrander gehad want waarom hebben ze me niet gebeld!!! Ik was woest, hoe kun je zo'n klein ventje van 2,5 jaar zo laten huilen zonder zn moeder te bellen?! Mij werd verzekerd dat ze het "de volgende" keer wel zouden doen. Gelukkig heeft zich zoiets nooit meer voorgedaan. Ik heb me regelmatig schuldig gevoeld dat ik ze "dumpte" bij de kinderopvang. Dit gevoel werd versterkt door het feit dat mijn kinderen ook lang niet altijd met plezier heen gingen, dat lag niet aan de opvang maar mijn kinderen wilde zoveel liever thuis zijn bij mama. Of mijn dochter vroeg weer met een pruullipje, 'mama moet ik echt naar de overblijf vandaag? Waarom kan ik niet met jou een broodje eten?' Au op die momenten heb ik me heel verdrietig kunnen voelen en dus ook schuldig. Het gevoel dat ik ze te kort deed. Werken met kinderen hoeft ook niet altijd ideaal te zijn. Geniet van de tijd dat je thuis bent met je kids, doe zoveel mogelijk leuke dingen met elkaar en enjoy!! Voor werken is nog tijd zat, kinderen zijn voor je het weet groot..

Mooi geschreven, Siets...

Heftig zeg. Ik heb ook tijdens mijn zwangerschap thuis gezeten, officieel mag het niet, maar als je zwanger bent wordt je echt overal afgewezen. En nog meer bizar, 2 maanden nadat ons zoontje geboren is, werd ik ineens wel aangenomen. Ik wens je alle goeds, en die baan komt vast en zeker

Je mag gerust wat knippen en plakken ;-)