Oh ja zeker weten, ik weet nog goed dat hij bijna een jaar oud was en het enige wat hij deed wat eigenlijk zitten voor de rest helemaal niks ja staan ergens tegen aan. We zijn uiteindelijk toch terug gegaan naar het ziekenhuis voor een extra controle bij de ergo therapeut. Daar kwam inderdaad uit dat dik onder het gemiddelde zat met zijn ontwikkeling, ze dachten dat het een billenschuiver werd maar 2 weken later ging hij uit het niets tijgeren. Kruipen heeft hij overgeslagen en met 3keer fysio zat hij gewoon weer op de juiste lijn. Moet wel eerlijk zeggen met elk dingetje zijn we super trots maar elk negatief dingetje zoals hoofd bonken denken we gelijk is dit wel normaal gedrag heeft hij dit overgehouden aan die herseninfarct. Dat is soms wel lastig je bent toch een beetje overbezorgd

Hoi Loedermoeder, Het is inderdaad heel herkenbaar. Wij hebben er voor gekozen het er bij een te laten omdat wij hem alles kunnen geven. Een bewuste keuze die mij in het begin niet heel gemakkelijk afging. Vooral door de vragen. De vragen over een tweede zijn nu inmiddels gestopt gezien mijn leeftijd ( bijna 43). Maar wat ik soms nog wel heel moeilijk vind is als mijn zoon vraagt waarom hij geen broetje of zusje heeft. Dat doet nog best wel eens zeer.... Groetjes Crealoesje

Ik heb een geweldige, gezonde dochter van bijna 7 jaar. Mijn wens voor een tweede is gigantisch, maar zal er helaas nooit komen. ? Niet omdat het niet kan, maar omdat mijn man het niet meer wil... Hij wilde eigenlijk helemaal geen kinderen, maar omdat ik het zooo graag wilde, is hij toch overstag gegaan. Ik hoopte, dat als nummer 1 er eenmaal zou zijn, hij echt wel een tweede zou willen. Ik had een prima zwangerschap, tot ik helaas acuut HELLP kreeg. Onze dochter kwam gezond ter wereld, maar ik ben nog lang ziek geweest. Nog steeds heb ik last van de gevolgen van de zwangerschapsvergiftiging. Dit was voor mijn man helemaal reden om het bij 1 kind te houden. Terwijl ik dus heel graag (nog steeds) wel een tweede wil... Ik voel me hier elke dag nog verdrietig om en het voelt echt als rouwen. Het wordt nu mijn dochter ouder wordt, ietsje makkelijker, het het rouwgevoel begint nu te slijten... Ik kan gelukkig wel echt genieten van mijn knappe meisje en hou me vast aan het feit dat we ontzettend geluk met haar hebben gehad ?

haha dat herken ik wel hoor.. nu de rust weer een beetje terugkeert vinden wij dat ook wel heel fijn. En elke fase heeft weer zijn charme en we genieten er extra van. Het is zo fijn nu hij wat zelfstandiger begint te worden. En je hebt nu ook nog zoveel vrijheden met één kindje.