Onze dochter was een heerlijke baby en toen ze een keer s nachts wakker was, was ik dat ook de hele nacht, maar ik moest wel weer de volgende dag werken. Ik heb toen besloten wat er ook gebeurd, ik wil graag de volgende dag fris en goed geslapen op mijn werk komen, dan maar tussen ons in. Dit is 1x gebeurd en daarna niet meer ... gelukkig.

Ik herken het ook en heb mij nooit van iemand iets aangetrokken. Mijn eerste dochter,kreeg borstvoeding tot ze 14 maanden was en heeft van het begin vaak bij mij in bed gelegen,ook het feit,dat ze dan veel beter sliep in de nacht en als ze wilde eten,legde ik haar zo aan en vielen we samen in slaap.ik heb nooit een dekbed gebruikt,sinds zij was geboren,altijd een deken ,dat was voor haar en mij het veiligst. Ook heeft mijn man nachtdienst,dus was mijn bed leeg genoeg voor haar en mij,ik heb ook 1 kant van mijn bed tegen de muur staan,zodat zij er niet kon uitrollen.inmiddels is zij nu 4,5 jaar en heb haar vaak in haar eigen bedje gelegt als zij gaat slapen,maar dan komt ze er snachts weer uit,dus heb ik alweer een tijdje zoiets van,slaap maar lekker bij mama in bed en ze slaapt het hele klokje rond tot ze weer moet opstaan voor school.ik weet ze is nu 4,5 jaar,maar ze vind het fijn en vertrouwd om lekker bij mama te slapen en ik heb zoiets,als zij dat fijn vind en hierdoor niet snachts wakker word en uitgerust opstaat en ik ook,wat maakt het uit.eens komt ze op een leeftijd dat ze niet meer naast mama wilt slapen en tot die tijd vind ik het best,wat andere er ook van denken.alleen ik heb dan niet mijn man naast mij slapen vanwege zijn nachtdienst.en soms heeft hij wel een nachtje vrij en slaapt hij gewoon lekker naast mij en mijn dochter aan de andere kant,maar niet tussenin,ik heb ook een bed van 180cm breedt,misschien scheelt dat ook.maar wat ik wil zeggen hiermee,doe wat jou gevoel zeg en verder niet.tuurlijk weet ik dat het voor het kind misschien beter is om in een eigen bed te slapen,maar als ik verhalen hoor van andere moeders dat hun kind tig keer hun bedje uitkomt omdat het bang is enzovoort,ja,daar heb ik dan weer geen last van,want als ze snachts wakker word ,kruipt ze gelijk tegen mij aan en slaapt gelijk weer verder.ik heb ook een kindje van net 1 jaar en haar heb ik wel vanaf het begin in eigen bedje geleerd,maar ook zij komt vaak bij mij liggen,maar meestal als ze dan weer in slaap valt,leg ik haar terug,maar ik merk wel dat ik meer gebroken nachten heb met haar dan met mijn eerste kind,en soms laat ik haar wel lekker bij mij liggen,maardan schuif ik het babybedje tegen mijn bed aan,anders valt ze uit mijn bed en dan lig ik tussen twee kinderen in,wat best gezellig is,maar niet fijn,want je slaapt lichter. Daarom mijn tweede kindje slaapt wel veel in eigen bedje. Met 1 kindje is nette doen,maar met twee,moeilijker. Maar ja,ik denk altijd,als mijn kinderen happy zijn,is mammie dat ook,toch. En ooit worden ze groot,toch?!

Mijn dochtertje van 4 slaapt dagelijks bij mij in bed! mijn man vond, toen onze dochtertje was geboren erg hinderlijk dat ik er steeds uitging s nachts voor de nachtvoeding en dan tegen haar kletste, dus had hij besloten om een eigen kamertje in te richten en daar te gaan slapen, dus bleef er een plekje over in bed. Nu is het ondertussen ook omdat onze dochtertje ook andere redenen heeft waardoor ik haar wel op mijn kamer moet houden(als ze moet overgeven als ze ziek is dan verstijfd ze en ligt dan als een plank op haar rug waardoor ze kan stikken), maar anderzijds is het ook gewoon gezellig en heb ik nooit geen gebroken nachten gehad. Vanaf dag 1 sliep ze dus al bij mij, eerst tussen ons in, nu alleen bij mij, en als er iets is, ben ik tenminste direct klaar wakker, dus geeft het mij ook een gevoel van extra veiligheid! En wat anderen er van vinden, maakt me weinig uit, zij vindt het fijn en ik heb er ook geen probleem mee, dus zij happy, ik happy!!

Ik heb misschien nog heel makkelijk praten. Onze oudste is 4. Heeft nog nooit in ons bed geslapen, hoe de nachten ook lopen, zijn plek is zijn bed. Nou sta ik ook niet bij elk kikje naast het bedje om te kijken wat er aan de hand is. Ze hebben snel genoeg door wat genoeg is om je weer te laten opdraven. Dus alleen als hij "anders" huilde, gingen we kijken. Gewoon het jammeren was jammer dan. Wij worden 's nachts ook wel eens wakker en een kind kan zich nou eenmaal nog niet zo uiten/gedragen als wij. De jongste is 15 maanden. Daarmee idem. Als hij anders huilt dan het even jammeren omdat hij wakker is geworden en zich even moet oriënteren, dan is het jammer voor ons, dat wij daar wakker van zijn geworden, maar ik ren niet voor elk geluidje. Meestal heb ik er meer last van om wakker te zijn geweest dan ons kind. De jongste heeft in de eerste 8-10 weken wel naast mij geslapen, we sliepen samen in de woonkamer. Daarna is hij naar zijn eigen bed gegaan en dat is voor hem ook de plek om te slapen. Als een van twee om wat voor reden 's nachts wakker wordt en we moeten echt heen, dan blijven we op de kamer, bij voorkeur kinderen in bed en zo troosten, geen lampjes aan, geen verhalen, maar een knuffel, een kus, een aai over de bol, soms even blijven zitten en dan begint het slaapproces weer. Misschien tref ik het. Maar ik geloof in, niet aan beginnen, en als je ergens vanaf wilt, moet je het drie/vier nachten consequent volhouden. Om iets aan te wennen, is een nachtje vaak al genoeg....