Wat fijn dat je weer kan genieten, dat zijn de eerste kleine stapjes! het komt goed! echt waar, je wordt een mama die vol in haar kracht staat!

Herkenbaar. Ik kamp met hetzelfde en vind het net zoals jij, ongelooflijk verdrietig te moeten voelen dat er een taboe rust op de PND. Schrijven, schrijven, schrijven: voor jezelf, maar ook om taboes te doorbreken. Sterkte! X

Ik kan het me nog zo goed herinneren dat ik liep te ijsberen voor het raam toen mijn man weer voor het eerst ging werken. In totale paniek, telefoon in de hand in staat om 112 te bellen. Ik deed het niet omdat ik wist dat er niks fysiek met mij aan de hand was. Maar ik zaf mezelf al liggen in de woonkamer. Het heeft lang geduurd voordat ik kon zeggen dat ik kon zeggen, ik ben mezelf weer. Op momenten van hoge stress betrap ik mezelf nog steeds weleens op oversteken als iemand me tegemoet komt. Want angst kwam in alle vormen. Maar het gaat over en elke keer dat je weer terugvalt, denk dan aan de succesmomenten. Want het gaat over. Het is heel belangrijk om erover te blijven schrijven. Zodat ook de omgeving kan signaleren of nieuwe moeders eerlijk zeggen dat ze het eng vinden, dat het teveel is, dat ze hulp nodig hebben. Ik heb er veel over gedeeld maar het blijft een gevoelig onderwerp omdat geestelijke gezondheid nog steeds een taboe onderwerp is. Je leest weer steeds meer dat het een westerse kwaal is als je in geestelijke nood verkeerd. Heel veel sterkte met jezelf weer vinden en je mag trots zijn, op je gezin, je dochter, maar vooral op jezelf!

Dankjewel😘