Zeker herkenbaar.... Ik was dolgelukkig dat ik éindelijk zwanger was en heb een fijne zwangerschap gehad en genoot er intens van. Ik was heel nieuwsgierig naar het kleine wondertje en erg bang haar te verliezen. Maar ik kende haar niet. Ik baarde een baby. Een meisje. En natuurlijk was ik blij en gelukkig met haar, maar nou ja hoe zeg ik dat. Ze was 'een baby' die van mij was. Ik moest er echt aan wennen dat ze mijn dochter was en voelde veel meer geluk en liefde in de weken erna toen ik haar steeds meer leerde kennen. Mijn man snapte dit overigens echt niet..... Ik voelde me er ook niet slecht bij of zo, ik wist gewoon dat het tijd nodig had. En nu? Ze is nu net een jaar en ik ben stapelgek op mijn lieve meid, hou oneindig van haar en kijk heel fijn terug op het afgelopen jaar!

Herkenning, heb ik ook. Ben nu 16 week zwanger en ben er trots op. Maar ik zou niet heel echt uit laten. Ik zie echt naar de tijd maar ik zal opgelucht zijn als ze 3 week oud is en alles goed is.