mooi dat het nu goed gaat met jullie kindjes!

Inderdaad begrijpen sommige mensen niet dat we niet meteen geboortekaartjes hebben verstuurd. Dat is ook helemaal niet erg, maar wij hadden daar onze reden voor. Wij wisten inderdaad niet of ze het gingen halen. Zodra wij iets meer zekerheid en vertrouwen hadden, dus na ongeveer 8 dagen, zijn de kaartjes alsnog de deur uit gegaan. Want als 1 van de 2 was overleden, of zelfs alle 2, dan hadden we namelijk hetzelfde kaartje aangepast gebruikt. Klinkt heel stom, maar zo "dealt" ieder er op zijn manier mee. Wij liepen vanaf 19 weken zwangerschap al in onzekerheid door het TTS. Dus wij waren er op voorbereid dat 1 of zelfs alle 2 het niet zouden halen. Daar was ons kaartje ook op uitgezocht, dat het voor alle situaties kon. Vandaar dat wij het hebben afgewacht...

Moeilijk is het zeker, helaas ervaring mee. Wat ik alleen moeilijk vind te begrijpen is dat je niet meteen een geboortekaartje wilde sturen. Omdat je niet wist of ze het zouden halen. Nee oke, maar toch het waren jouw kindjes die geboren waren. Een geboorte die ondanks al het verdriet toch ook gevierd moest worden. Ik heb wel meteen dezelfde dag alle kaartjes verstuurd. Totaal anders dan we ze hadden voorgesteld maar oke de kaartjes zijn verstuurd. En gelukkig niet een week later een rouwkaartje hoeven te sturen. Maar 15 weken later een thuiskomst kaartje gestuurd.

Het is moeilijk, continu in angst leven. Paniek, dat herken ik ook helaas... Het komt uiteindelijk goed, maar blijf praten. Hier zijn ook nog steeds momenten van terugblikken in de tijd. Van de week nog toen de tweeling op bede lag en alles stil was in huis, overviel mij het gevoel van intens verdriet, en het gevoel van dromen.... Alles om me heen leek een waas, en ik had echt het gevoel dat alles een boze droom was geweest. Ik dacht heel even dat het allemaal niet echt gebeurd was, dat ik geen tweeling had gekregen die TTS hebben overleefd. Toen ik mijn man huilend in de armen vloog, kwam al de ellende er weer uit. Met de meisjes gaat het super, nu ik nog... Twee stapjes vooruit, en weer één stapje terug. Het heeft tijd nodig, geef het dat ook. Sterkte, met liefs... X