Zo heftig om mee te maken. Onze dichter heeft t 7 keer gehad in nog geen jaar tijd. De eerste keer paniek! Nu altijd Stezoliet in de tas. Zelf al 5 keer toegediend. Het haalt haar direct uit de stuip. Wij doen daarna geen paracetamol omdat ze na uitwerking ervan direct weer een stuip krijgt. Wel koelen en inderdaad om de minuut kijken... Ze schijnen er overheen te groeien.

Dit heeft mijn vriend vroeger heel veel gehad, zijn moeder schrok zich de eerste keer wezenloos. De keren daarna liet ze hem gewoon liggen en hij kwam vanzelf weer bij. Ik merk het al bij m'n zoontje van bijna 2, zit soms zo lang in een huil dat hij begint te tollen. Dat wordt nog wat! Ik wist niet dat dat echt een syndroom is, fijn om te weten ;)

Heel herkenbaar verhaal. Ik heb het helaas ook al 2 keer meegemaakt. Onze kleine man was niet helemaal lekker en was warm. Hij gaf aan dat hij het koud had en bij mama wilde kroelen op de bank en ineens begon hij helemaal te trillen alsof hij een epileptische aanval had en draaiden zijn ogen weg. Doodeng en meteen 112 gebeld. 2e keer wist ik wat het was en kon ik iets rustiger handelen maar ook deze keer gelijk naar het ziekenhuis gegaan. Nu zit er standaard in zijn tas een medicijn wat hem uit zo'n stuip kan halen, maar gelukkig heb ik dat nog nooit hoeven gebruiken (daarom ben ik ook even de naam kwijt denk ik). Toch vergeet je het nooit en duurt het erg lang voor je weer een beetje gerust bent. Ik vind het nog steeds veel fijner als hij naast mij in bed ligt dan wanneer hij in zijn eigen bedje slaapt. Het is nu bijna een jaar niet gebeurd en toch ben ik nog steeds bang dat het weer gebeurd. Ons ventje is 2.5 en gaat met veel plezier naar de peuterspeelzaal en is onwijs slim, brutaal maar natuurlijk ook lief! Ik zou echt nooit meer zonder hem kunnen of willen! De angst slijt maar vergeten doe je het denk ik nooit.

Ik woon in krimpen aan de ijssel