Mooi en duidelijk geschreven! Onze oudste zoon heeft ook een TOS diagnose en toen het hoge woord er uit was kwam er veel verdriet. Verdriet omdat we al jaren aangaven dat we ons zorgen maakte, maar ook veel verdriet omdat we niet wisten (weten) wat de toekomst om brengt. Inmiddels zit ons ventje 1,5 jaar op een reguliere school en kan hij goed meekomen. De kindjes uit zijn klas zijn heel begripvol en hij kan zich op zijn manier uiten en kenbaar maken wat hij wilt. We hebben wel prompt logopedie want zijn TOS lijkt ook in stand gehouden te worden door zijn mondmotoriek. De onzekerheid en het verdriet is er nog. Het gaat nu goed maar zijn immens bang voor het moment dat hij er echt last van gaat krijgen. Ook de overgang naar groep 2 gaat een interessante worden aangezien we dan meer gaan zien hoe hij de rest van taalverwerking aan kan. TOS brengt veel onbegrip met zich mee en dat is jammer. Inmiddels kan ik wat beter omgaan met opmerkingen als ohh let maar op, op een dag spreekt hij volzinnen. Of je moet wat vaker voorlezen etc. Nee lieve mensen, dit gaat wel iets dieper dan even wat meer voorlezen. Helaas snappen sommigen dat niet en ik leg mij er maar bij neer. Belangrijkste is de juiste begeleiding voor ons speciale mooie ventje en dat hij lekker in zijn velletje blijft zitten. Rare blikken en opmerkingen kunnen mij gestolen worden.

Heel herkenbaar vooral de frustraties zowel van ons ouders als bij onze dochter als wij haar niet begrepen. Onze dochter destijds 3 heeft 9 maanden op de ster van de nsdsk gezeten toen werd ze 'te goed' en konden we het af met gewone logopedie. Hier werden we ook gek van de ach het komt vanzelf goed ze is gewoon wat traag. Wat vooral door mijn eigen moeder maar werd geroepen en toen ze gewoon naar de basisschool mocht gevolgd door een ik zei het je toch. Om gek van te worden ze wilde maar niet snappen dat haar kleindochter niet gewoon traag was. Wij zijn hier ook bijna heel groep 1 en 2 nog bezig geweest om haar spraak te verbeteren met logopedie. Inmiddels mag ze na de vakantie naar groep 4 en leest ze keurig op het juiste avi niveau. Met ommige dingen merk je nog steeds haar tos maar ze kan goed meekomen op school.

Heel herkenbaar !

Hoi,hoi, Bij ons hadden ze bij onze oudste het vermoeden van een TOS. Met hem hebben we vele onderzoeken gedaan. Via consultatiebureau en logopedie naar Kentalis (audiologies centrum). Vanaf hier is hij doorgestuurd naar de Taaltrein (bij ons heet dat zo, weet niet of die naam overal gebruikt wordt). Dit was een soort kinderopvang waar kinderen met het vermoeden van een TOS 2 of 3 ochtenden per week naar toe gaan (van 9-13uur). Traject van 1 jaar. Ze krijgen hier veel taalaanbod en hebben dan ook 2-3 keer in de week daar logopedie. Onze zoon heeft het heel erg geholpen. Hij kwam daar met een achterstand van bijna 1,5 jaar (hij was toen net 3jaar). Een jaar later had hij zijn achterstand kompleet ingelopen +nog bijna alles wat hij normaal in dat jaar zou moeten leren ook nog bij gedaan. Toen hij 4 jaar was, was het traject afgelopen. Dit was een zeer intensief jaar, maar we zijn blij dat onze zoon de kans heeft gekregen. Iets een achterstand en moeite heeft hij nog, maar hij gaat inmiddels wel met plezier naar school hij is nu 5,5 jaar.