Oh meis, wat vreselijk is dit. De tranen staan in mijn ogen om het leed dat jullie hebben moeten meemaken en wat je nog elke dag met je mee moet dragen. Wat een verdriet. Wat een grove fouten. Wat een frustratie dat NIEMAND naar jullie luisterde op die bewuste dag. Wat onwijs fijn dat jullie een mooi zusje voor Janou hebben mogen krijgen en een lief broertje dat op komst is, maar dit draag je altijd mee. Heel veel sterkte, hopelijk wordt de Nederlandse zorg wakker geschud met jullie verhaal, want dit mag echt echt niet meer, nooit meer gebeuren. Dikke knuffel van mij voor jullie.

Hiermee wil ik jullie graag behoeden voor bevallen in een ziekenhuis, Je realiseert je dat dat een zinnetje is die voornamelijk uit verdriet komt en niet heel erg waar is. Het is afschuwelijk dat Janou er niet meer is, ik ben zelf mijn dochter tijdens haar geboorte verloren, dus ik weet wel wat voor verdriet dat met zich mee brengt. (die heeft zichzelf opgehangen in de navelstreng) Als je thuis was bevallen, had dit waarschijnlijk (helaas) ook niet voor komen kunnen worden. Ik had juist heel veel aan het ziekenhuis. Ik heb een psychose gehad na de geboorte. Zonder het ziekenhuis had ik het nooit gered. Heel veel sterkte met dit immense verlies

Je verhaal is zo herkenbaar. Alleen hebben wij nu een peuter rond rennen en is bij jullie de nachtmerrie van elke ouder uitgekomen. Ik riep al 2 weken dsmat het niet ging maar waren indalings weeen volgens de gyneacoloog. Toen mijn vliezen braken met 32.4 wilden ze weeen remmers geven die met een hart aandoenig niet mogen. Hij dipte zo erg dat de verpleegster de arts probeerde op te roepen doe geen tijd had. Pas toen ze zij als jij nu niet komt en hem haal gaat die dood kwamen ze. Uit eindelijk hebben ze zijn longen opgeblazen op de couveuse afdeling waar naar hij met spoed naar rotterdam gegaan is. Ik heb ook een klacht ingediend en kreeg een sorry en daar mee moesten wij het doen.

Wat een groot verdriet! Ik schrik heel erg van je verhaal.. ten eerste omdat t natuurlijk heel erg is en ik de manier waarop er nu mee omgaat nog wel schokkender vind. Maar ook omdat ik herkenningspunten zie in mijn verhaal. Gelukkig hebben wij een gezonde zoon gekregen en niet zo'n helse bevalling gehad maar t begin komt aardig overeen. Ik werd ingeleid met 35 weken vanwege complicaties aan mn ogen.. ik dacht echt, binnen 2 dagen zullen we onze zoon hebben. Er was ons nooit verteld dat inleiden ook wel eens niet werkt. Die eerste dag kreeg ik "s avonds al weeën waardoor ik nog dacht; jjeeehh het gaat beginnen. Uiteindelijk zijn ze ruim 3,5 dag bezig geweest met inleiden omdat ik niet verder kwam dan 3cm. Gelukkig maakte mn zoon het wel goed. Maar op dag 4 was ik uitgeput en werd er een keizersnee gedaan. Ook bij ons was op dag 2 al gepraat over een keizersnee, maar kwam er toch steeds weer een arts - assistent die t nog even wilde aankijken..ook heel herkenbaar dat ze zeiden we komen over een uur weer en dan 3 uur weg blijven als ik dan ongeduldig werd dan werd er alleen maar gezegd ; het is gewoon heel druk. De enige échte gynaecoloog die we hebben gezien in die dagen, zag ik pas op de OK. Omdat mijn zoon te vroeg was is hij wel snel naar de neonatologie gebracht in een couveuse dus naar mijn idee is er wel goed gehandeld verder...maar ja je weet eigenlijk pas dat er niet goed gehandeld is als het fout gaat zoals helaas in jullie geval. Ik hoop snel dat t ziekenhuis stappen gaat ondernemen zodat jullie verder kunnen met de verwerking!