Het eeuwige dilemma van de werkende moeder. Wat is het beste? Wat zegt je gevoel? Wat kan financieel gezien? En waar word je zelf gelukkig van? Ik dacht altijd dat ik een thuisblijfmoeder zou willen zijn. Het leek me fantastisch. Voor mijn eerste zwangerschap werkte ik fulltime in het onderwijs en dat was pittig maar ik kreeg er zoveel voldoening van. Nadat de eerste geboren was ben ik 3 dagen gaan werken waarvan 1 dag ouderschapsverlof. Ineens bevond ik me in een spagaat. Op de dagen dat ik werkte miste ik mijn kind. Op de dagen dat ik thuis was miste ik mijn werk. Nergens was ik helemaal thuis....ik voelde een afstand op mijn werk, kreeg niet alles meer mee, moest veel doen in die twee dagen en was nooit klaar. Thuis had ik het druk, het huishouden moest gedaan worden, een kind vraagt veel tijd/aandacht en dan wilde ik ook nog de perfecte vrouw zijn.....Vaak dacht ik dat ik de enige was die zich in deze spagaat bevond maar al snel kwam ik erachter dat ik absoluut niet de enige was. Met de komst van de tweede werd alles wat rustiger. Er kwam een soort van ritme. Weer werkte ik 3 dagen waarvan 1 dag ouderschapsverlof. Nu het ouderschapsverlof voorbij is en ik dus 3 dagen werk is het druk, ben ik op mijn werkdagen moe als ik thuiskom maar op de 2 dagen dat ik alleen ben met de kinderen geniet ik. Het huishouden heeft een ritme gekregen wat de kinderen accepteren. Nu het mooie weer eraan komt is het dubbel genieten. Lekker in het zonnetje, kids in de zandbak....wat wil je nog meer? Maar werken en moederen......een eeuwig dilemma!

Heel herkenbaar. Ik werk 3 dagen en snap nooit hoe moeders het doen die 4 dagen of fulltime werken en dan nergens over piepen. Ik heb ook altijd het idee dat ik het nergens echt helemaal goed doe. Op mijn werk willen ze eigenlijk dat ik meer werk, thuis is voor mijn gevoel de boel nooit opgeruimd en ik breng mijn zoontje met enige tegenzin naar het kinderdagverblijf. Maar niet werken kan ik ook niet. Dan komen de muren op me af en word ik ook geen leukere moeder van. Een eeuwig dillema.