Wat een verdrietig verhaal. Ik vraag mij af of het niet slim zou zijn om hulp van een psycholoog te zoeken. Je hebt een heel verdrietige keuze moeten maken (die eigenlijk geen keuze was), en na 2 jaar is het nog zó heftig in je leven aanwezig. Niet dat er een einddatum op rouw zit, maar het klinkt als iets waar je hulp bij zou moeten krijgen. En het klinkt voor mijn gevoel ook een beetje alsof je boete wil doen door middel van zoveel verdriet blijven voelen. Jezelf een soort van straft voor deze beslissing, en daarmee doorgaat omdat je jezelf niet kan vergeven. Je verdient meer dan dagelijks verdriet, je verdient het om gelukkig te zijn. Als jij gelukkig bent, dan doet dat niet af aan het verdriet. Ik hoop dat je jezelf toestaat om (professionele) hulp te vragen. Sterkte❤