pfff.. mijn meisje is bijna 8....heeft geen broertjes/zusjes....wonen in een appartement in de stad.... maar nog steeds laten wij haar nog niet alleen spelen... niet voor op de straat, en ook nog steeds niet in een mega grote afgesloten mooie speeltuin om de hoek (op letterlijk 100 meter afstand).... we gaan nog altijd met haar mee..... het lukt ons nog steeds niet om haar los te laten....en weten ook niet wanneer dat wel gaat gebeuren.... we vertrouwen haar wel... maar we vertrouwen de rest daaromheen niet....

Owja. Bij vriendjes of vriendinnetjes vraag ik altijd aan de mama wat die mogen. Mogen die minder ver dan die van mij, mogen die van mij tot daar. Heel simpel. En als de oudste buiten speeld met een vriendje aan de deur, stuur ik die moeder een berichtje en andersom word ik dan ook weer op de hoogte gehouden. Moet eerlijk zijn dat ik bij de tweede iets makkelijker ben omdat ik bij de eerste heb gezien dat het gewoon goed ging.

Ik vertel altijd dat ik best geloof dat ze het kunnen, maar dat mama het zelf nog moeilijk vind. 5 jaar is naar de speeltuin om de hoek en rond het grasveld fietsen, steppen voor het huis, 6 jaar was een plein verder en een speeltuin verder de stoep af. Maar er moet gezegd worden waar ze zijn. 7 jaar was eigenlijk geen uitbreiding en bijna 8 mocht de oudste naar de speeltuin waar hij het zebrapad voor over moest achter ons huis. Ze moeten altijd zeggen waar ze heen gaan. Maar omdat ze het gewoon mogen spelen ze het liefst achter op de stoep haha.

Noem me overbeschermend maar ze gaan bij mij niet alleen naar speeltuintje of voortuin.Nog genoeg tijd om ze los te laten.Ze zijn ook nog zo jong,ook m'n oudste van bijna 6 is te dromerig en hou ik nog in de gaten.Ik pluk heel vaak kids van anderen van straat(bijv. vlakbij een auto) die eigenlijk nog te jong zijn om goed uit te kijken.Ik snap niet dat je ze zo jong zonder toezicht laat terwijl we hier vlakbij de grote stad zitten en er veel verkeer te hard rijdt hier.