Heel mooi geschreven. Die gedachte heb ik ook steeds vaker. Op wat voor wereld heb ik mijn kinderen gezet. Dit is niet wat ik voor mijn kinderen in gedachten had. Ik zie die dromen van kinderen van vrolijk spelende kinderen in een groen weiland, terwijl wij (mijn man en ik) op een kleed zitten te picknicken nog zo voor me. Dat is wat ik voor mijn kinderen wilde. Vooral bij de laatste is het nogal beladen. Terwijl ik zielsgelukkig mijn net geboren dochtertje in de armen had werden ongeveer 6 uur rijden hier vandaan mensen doodgeschoten. 13 november moest een gelukkig dag worden, maar het werd een dubbele dag. En nu. Nu is het nog maar een paar uurtjes rijden vanaf huis. Laten we hopen dat België de laatste keer was. Hoewel ik bang ben dat dat niet zo zal zijn.